Lieve Poekie, week 30


Lieve Poekie, de bouwvak is al een week begonnen, maar het lijkt wel alsof niemand daar zich nog iets van aantrekt in deze 24 uurs maatschappij, we hebben nog geen dagje stil gestaan, wat op zich niet verkeerd is, want ik koester elke dag die ik nog met je heb. Het rijd gewoon zo fijn, ik ben helemaal nog niet klaar voor iets anders, zeker niet voor een automaat. Vorige week zondag heb ik nog kunnen oefenen, met een Fiat 500 automaat en een Renault Twingo *smiley die slaat* soort-van-automaat. De Fiat heb ik uitgeprobeerd toen ik jou weer op ging halen in Winkel. Ja leuk karretje hoor, ziet er netjes uit, voelt toch best stevig aan voor zo’n relatief kleine auto, maar die automaat… Volgens mij kies je voor een automaat als je chillaxt en comfortabel wilt rijden, maar deze voel je gewoon schakelen. Alsof er iemand in het dashboard verstopt zit, die af en toe de koppeling intrapt en van verzet wisselt. Die hoeft dus niet op m’n verlanglijstje. Daarna mocht ik nog even een auto omruilen vanwege een garagebezoek, en zo kwam ik in een Twingo *smiley die slaat* te rijden. Dat is helemaal een vreemde gewaarwording! Wel een versnellingspook, maar geen koppeling? He? Dus zonder iets in te trappen zet je em in ze 1, en geef je een beetje gas, dan gaat ie gewoon rollen. He? En dan naar ze 2, ok, de wijk uit, dit gaat op zich nog best redelijk. En dan voor het stoplicht bijna vergeten terug te schakelen. Oja! Hmm, toch vreemd als je een bepaalde combinatie van handelingen bent gewend, en er word iets tussenuit gehaald, dan vergeet je spontaan de rest van de handelingen ook. En zo reed ik de Twingo *smiley die slaat* iets te hoog in de toeren naar huis toe, om met een kleine grinnik de nieuwe week in te gaan.

Maandag begon voor jou goed, jij kon uitslapen terwijl ik me eerst even bij de dokter moest melden. Al ruim 2 weken had ik nu last van buikpijn. Het voelde gewoon raar, soms leek het wel alsof m’n buik opzwol, en voelde het ook hard aan. De hypochonder in mij begon al over tumoren in het kippenhok. De nuchtere boer in mij, die eerst nog had gezegd “ach joh, kijk het ff aan, het gaat wel weer over”, begon nu ook al over een doktersbezoekje, niet dat het iets ernstigs is, maar gewoon voor de zekerheid. De dokter was er vrij snel over uit: het zit niet goed in de darmen, waarschijnlijk iets verkeerds gegeten, of iets waar je slecht tegen kan. Kijk het nog maar een weekje aan, en als het dan niet over is, kom je maar weer terug. Tja, fijn dat de hypochonder ongelijk heeft gekregen, maar ‘iets verkeerds gegeten’? Hoe is dat mogelijk? Ik heb over-datum-vlees gegeten, beschimmeld brood (kwam ik halverwege het broodje pas achter), groente die al uit zichzelf begon te pureren en fruit dat naar cocktails smaakte. En nooit heb ik ergens last van gehad. Behalve van het fruit dan, daar werd ik wel een beetje whoessie van. Maar goed, dat hebben we gehad, nu konden we de weg op, naar Schagen toe. Zag jij em ook? Die witte Ferrari? Op de ring Alkmaar? Ja wel he, volgens mij was dat dezelfde als die we vrijdag zagen bij Enkhuizen. De kans dat er nog iemand is die een auto van een paar ton besteld, en de kleur vergeet aan te vinken, is vrij klein (hoop ik), dus dat moet haast wel dezelfde zijn geweest. Van Schagen reden we een paar keer naar een weiland, volgens de ene was het Callantsoog, volgens de ander Julianadorp-Zuid, maar dat maakte weinig uit, want toen dat klaar was, konden we alweer op huis aan. Heerlijk, had ik nog ff de tijd om de tuin in de duiken en wortels te oogsten. Lekker hoor, eten uit eigen tuin, hopelijk is het gezond genoeg voor m’n buikje.

Dinsdag gingen we op de internationale toer. Laden ergens in Zuid Holland, net buiten het centrum van Kudeltail, en dat ging eerst naar Beavertown, daarna naar Halfway, en vervolgens belandden we in Hazerwood city, ver ver weg in Zuid Holland, met de deuren op slot en het paspoort in de kluis onder het bed. En alsof dat nog niet internationaal genoeg was, reden we ook nog eens voor een Frysk bedriuw. Wat een noflike tiisdei ha wie hoen. Onderweg naar huis kwamen we nog een Chevrolet SSR tegen, knalgeel, met het dak open, wat een geweldige pret auto! En bijna thuis nog een BMW Z8, je weet wel, van die ene James Bond film. Ja het blijft een mooi ding. Waar de meeste BMW’s toch wat tijdloos saai zijn, is deze, als een van de eerste modellen van Chris Bangle en van het nieuwe millennium, een tijdloze schoonheid.

Woensdag mochten we een dagje met de grote mannen mee op pad. ’s Ochtends bij de loswal was het al een drukte van belang toen we aan kwamen rijden. Je voelt je dan toch een beetje als een klein konijntje dat probeert niet vertrapt te worden tussen de grote beren. Gelukkig lukte dat, en konden we na een kwartiertje thee drinken de weg op, waar je je dan zelf voelt als een grote beer, die in een konijnenhok is losgelaten. Ze komen van alle kanten, en je moet je best om niks te vertrappen, en zo vind je jezelf terug op de linkerbaan, waar je toch nog een beetje ‘King of the Road’ gevoel hebt, ondanks dat je maar 75 rijd omdat niemand daar harder durft… Ondertussen was het ook nog de dag van de nationale rouw. Of nationale rouwdag? Of nationale dag van de rouw? De radiostations waren er nog niet over uit. Ook ik was stil, om 16:00 uur. Maar dat was eigenlijk toeval, want we waren al op tijd klaar met werk, en vanaf half 4 lag ik in de tuin te zonnen met een goed boek erbij. Beetje respectloos misschien, hoewel het niet zo bedoeld was, mijn excuses. Maak ik het wat minder respectloos als ik zeg dat ik me ’s avonds voor de tv zat op te winden over de honderden mensen die langs de kant van de weg en op vluchtstroken en viaducten stonden te kijken en te filmen? Dat de weg word afgezet terwijl je daar net de snelweg op wilde rijden, en je naast je auto staat, met tranen in de ogen, te kijken naar een zeer indrukwekkende colonne van motoren, auto’s en lijkwagens, dat snap ik, dat zou ik zelf ook hebben gedaan. Maar toen ik beelden zag van groepen mensen (was het hele dorp uitgelopen?) die tegen de witte strepen aan stonden, met telefoons boven het hoofd zodat je meer kon filmen, ben ik toch even op teletekst gaan kijken. Was dit een onboard view van een Skoda tijdens de Tour de France? Komt One Direction naar Nederland? Nee, dit was toch echt de rouwstoet. Hier heb ik geen woorden voor. Nouja, geen woorden die geschikt zijn voor het openbare internet.

Donderdag reden we naar hetzelfde Schiphol als gister, alleen mochten we nu ergens anders laden, en waren we ook met wat minder auto’s. Gelukkig kregen we later nog versterking, want met z’n tweetjes zouden we die 1000 ton niet gaan halen. Ach, druk maken heeft weinig zin met deze warmte, de shovel machinist gaat je echt niet sneller helpen als je naast de auto staat te springen. Daarbij waren er genoeg andere dingen om je druk over te maken. Ja het heeft weinig (direct) met werk te maken, maar toch vind ik het een interessant verhaal, omdat het op verschillende manieren uitgelegd kan worden, en op verschillende manieren ook raakvlakken heeft met waar ik me soms wel eens mee bezig houd. Het was slechts een kort berichtje in het nieuws: er is een partij vlees opgedoken, waar een verboden antibioticum in zit, waarschijnlijk zat dat in het voer, en het is gevaarlijk voor de consument, omdat het mogelijk kankerverwekkend is. Stiekem was ik blij dat het niet werd opgepikt door de DJ’s, zodat niet meteen het hele land in rep en roer is en de agrarische sector weer een deuk in het imago oploopt. Wat ik als eerste dacht was “mogelijk kankerverwekkend? Waarom maken we ons daar druk om? Kijk eens wat er in de supermarkt ligt aan (mogelijk) kankerverwekkende frisdranken, kant-en-klaar-maaltijden, snoepgoed en deodorants. Daar hoor je niemand over.” Nouja, met alle nieuwsberichten over de neergestorte vliegtuigen (ja, ook nog in Taiwan dacht ik te horen, en in Burkina Faso ergens) en het schrappen van het WK voetbal in Rusland, zou dit bericht mischien wel ondersneeuwen, en kunnen de consumenten met een gerust hart verder eten.

Vrijdag begon slecht. Ik kon moeilijk uit bed komen, tot zover weinig nieuws, maar nu voelde m’n buik zo raar dat ik geeneens rechtop kon lopen. Naar de wc en met een hevige zweet aanval daarna nog even op bed liggen. Twijfelend of ik de planner zou wakker bellen, of een sms zou sturen om me ziek te melden, begon het slechte gevoel al wat af te zakken. Het ging van ‘pijn’ naar ‘beroerd’. Precies beroerd genoeg om toch in de auto te stappen en aan het werk te gaan. Ben ik dan een goede voor de baas, of juist een slechte? Ik weet het niet, en had eigenlijk ook geen zin om me daar druk over te maken. Bij de Vlothaven aangekomen, konden we nog even verder tot rust komen. Er zou een boot lava liggen. Die was er ook, alleen lagen er nog 2 duwbakken voor, dus het duurde even voordat we aan de gang konden. Lekker, kon ik nog ff chillaxen en wat thee drinken. Het scheelde dat het een stuk minder warm was, en door die 30 drempels in de woonwijk waar we doorheen moesten, had de buik weinig tijd om pijn te doen. Op de radio werd het nieuws over het verboden-antibioticum-verhaal wel opgepikt. Ze waren er inmiddels achter dat het voer bij een bedrijf uit Lopik vandaan komt. Maar waar die het dan weer vandaan heeft, was nog niet duidelijk. Wat een gelul, de administratie die je verplicht bij moet houden is zo uitgebreid en allesomvattend, je hoeft nog net niet te turven hoeveel scheten je koeien laten (zeg het niet te hard, want straks breng je die lui nog op ideeën), en nu weten ze opeens niet waar dat voer of die ingrediënten vandaan zouden komen? Er moet zelfs een hele partij kalveren preventief geruimd worden, terwijl ze precies na kunnen kijken of die dat voer wel of niet hebben gehad. Kapitaalvernietiging van de ergste soort. Nouja, ik ben benieuwd hoe dit spelletje verder gespeeld gaat worden. ’s Avonds had ik gelukkig wel wat afleiding. Terwijl jij staat uit te rusten tegen de dakgoot, werd ik in de auto gezet om ergens op de boulevard wat te gaan eten. In een restaurant waar de vorige keer de bediening niet heel erg vlotjes ging, maar ok, dat was hun eerste week, eens kijken hoe het er nu voor staat. Nouja, de bediening ging wel wat beter, het was alleen jammer dat er stukjes plastic in de pizza zaten. Maar nu twijfel ik. Ga ik hier volgens het ‘3 strikes you’re out’ principe mee om, of volgens het Oud Hollandsche ‘2e kans, gemist? Jammer joh’? Nouja, ze hebben ook pannenkoeken op de kaart staan, mischien dat ik die nog een keer kan uitproberen.

Een keer, ooit, want zaterdag ben ik bij de therapeut geweest met het hele buikpijn verhaal. De dokter zei wel dat ik terug kon komen, maar het leek alleen maar erger te worden, hoe ‘gezond’ en ‘normaal’ ik ook at en dronk, dus ik dacht dat er meer aan de hand zou zijn dan alleen iets algemeens als ‘de darmen’. En dat had de therapeut gelukkig al snel door. Waarschijnlijk is het begonnen door een combinatie van beetje stress, dat weekend wat minder gezond gegeten, en dan ook nog dingen eten waar ik wat minder goed tegen kan. Ontbijten met witte bolletjes met suiker, hoe lekker en ultiem-vakantie-gevoel dat ook is, is verleden tijd. Net als alle andere wit-brood-achtige dingen (pizza, pannenkoek, witte pasta). Ik zit nu aan de kruidenthee, en neem 3 maal daags een glas met wat druppels kruidenbitter, en dan gaat het hopelijk weer wat beter straks. Wel jammer dat iedereen dit weekend staat te feesten of tussen de vrachtwagens op Assen, of tussen de crossmotors bij de Zwarte Cross. En ik heb de uitnodigingen voor beide feesten moeten afslaan, omdat ik buikpijn heb *smiley die zielig kijkt* bah, niet echt een gedachte waarbij je je beter gaat voelen. Nouja, voordeel is wel dat ik nu meer tijd heb om te lezen en het huishouden te doen.

En zo vullen wij ons weekend. Jij hangt tegen de dakgoot, wachtend tot ik je morgen ochtend weer kom wekken, en ik hang op de bank, mezelf te motiveren om dan toch maar eens iets te gaan schoonmaken in huis.

Fijne zonnigdag veesboekvriendjes, geniet van de dag en het lekkere eten, ik schenk nog eens een glaassie water in *smileys die proosten*

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *