Geachte Shirley, week 40 2015

Geachte Shirley, wat was het een feest afgelopen zondag. Een kleurige parade trok door het dorp, en samen met de visite hebben we alles vanaf de voorste rij kunnen bekijken. Ik dacht dat het zou gaan om een paar versierde skelters. En dat kwam er ook voorbij, alleen was dat nog maar de kindercategorie. Daarna kwamen de grote kunstwerken, allemaal gemaakt van bloemen, tot een meter of 4 hoog, zodat ze nog net onder de bomen door pasten. Het was een heerlijke dag, maar ook een vermoeiend weekend, en dus kropen we al vroeg in bed.
Maandag zat ik al vroeg weer op de fiets, onderweg naar jou toe. Het was wel even schrikken, die enorme robot die ik onderweg tegenkwam. En verderop een paar katten van 4 meter hoog, die op de vroege ochtend al met een breiwerk aan het spelen waren. Maar het ergste was nog wel die sprinkhaan, die in het schemerduister op een lekker hapje stond te wachten. Via de stoep en een paar voortuinen heb ik em weten te omzeilen, gelukkig, want vandaag zou ik weer met jou op pad gaan. Op de lange afstanden nog wel, van de trechter bij Hoorn naar Heerhugowaard, waar het begin (of het eind) van dat grote project is. Een mooi stukje toeren, dus had ik lekker de tijd om wat naar de radio te luisteren. Vorige week hoorden we wat over het dieselschandaal bij de Volkswagengroep, maar nu blijkt er met de benzine motoren ook iets mis te zijn. Stichting Audiclaim is bezig om een rechtszaak voor te bereiden, omdat de medewerkers langs de lopende band de verkeerde zuigers in het 2.0 TFSI blok hebben gelegd. Daardoor hadden die last van overmatig olieverbruik en liepen ze nog wel eens in elkaar. In Amerika is er al zo’n 200 miljoen dollar uitgekeerd, om gedane reparaties te vergoeden en om bij al die motoren de juiste zuigers te monteren. Het blok ligt niet alleen in een handvol Audi modellen, maar ook in de Skoda Superb, Seat Leon en Volkswagen Passat, en die zijn ook allemaal in Europa geleverd. Na al dat nieuws over gesjoemel met motoren, werd jij het blijkbaar een beetje zat. De melding dat je Adblue tank leeg was, die had ik al een tijdje in beeld, maar nu kwam er ook een motorstoring bij en begon je vermogen te verliezen, dus gingen we na het laatste vrachtje in Heerhugowaard maar even naar de dealer, om alles na te laten kijken. En daar leerde ik weer wat meer over jou: blijkbaar moet ik de RedBull, in tegenstelling tot de diesel, niet elke dag bijvullen. Dan word het ouzig, gaat het kristalliseren, en raken leidingen en filters verstopt. En dat was nu dus ook gebeurd. Een technisch onderdeel, wat nogal wat tijd kost om uit elkaar te halen, zat verstopt met die kristallen. Met een nieuw filter en wat schone AdBull gingen we op huis aan, hopend dat het vanzelf over zou gaan.
Dinsdag reden we weer op hetzelfde werk, alleen een ander stort. Niet de lange afstanden naar Heerhugowaard, maar de wat kortere stukjes naar stort 18, aan de andere kant van Hoorn. Hier hadden de trailers ook heen gereden, maar zij mochten vooraan kiepen, waarna het zand met dumpers verder werd gereden. Nu moesten er hier en daar nog wat hoekjes vol, en mochten wij de dubbele Quattro aandrijving inschakelen en de zandbaan induiken. Wat een slagveld was het. Het eerste rondje ging in het donker en op goed geluk, maar ik was iets te fanatiek, schakelde een keer teveel op, en zo verslikten we ons in de slechte plek. Nouja, dan was die maar alvast gemarkeerd. Het volgende rondje begon het al lichter te worden, maar kwamen er ook bijna geen auto’s meer op de juiste plek. Stil gaan staan en achteruit willen rijden in een nogal zware zandbaan bleek een brug te ver voor ons. Dan maar achteruit, het hele stuk. Surfend over de harde stukken en door diepe sporen kwamen we dan toch op de goede plek uit. Ja snoes, een hoop collega’s zeggen wel “maar dat is toch saai, de hele tijd hetzelfde rondje?”, maar ik kan er zo van genieten. Samen met jou lekker stoeien met de sperren en de versnellingen, kijken welk spoortje we wel of juist niet moeten pakken, het euforische gevoel wanneer we zo vlot aan komen rijden, dat de machinist ons moet afremmen voordat we het gat inrijden, heerlijk. Zo lekker dat het gevierd moest worden met een sigaartje. Nu word dat nog oogluikend toegestaan, maar volgens de nieuwsberichten kan dat ook wel eens over raken. Een stichting is bezig om roken op je eigen balkon, of in je eigen tuin, te laten verbieden. Wat een gekkigheid *smiley die een bokkesprong maakt* zolang je geen autobanden of partiehtenten probeert te roken in je tuin, zoals een vroegere buurman wel eens deed, is er toch weinig overlast voor de buren? Het zal mij benieuwen hoe dat gaat als die wet er wel zou komen. Zullen de wegen dan vol komen te staan met rokende mensen, waar automobilisten tuterend en met de deuren op slot tussendoor proberen te manouvreren? Want ja, alle huizen/horeca gelegenheden/plekken waar kinderen zijn/terrassen/auto’s/tuinen/balkon’s/schoolpleinen zijn dan rookvrij, verder blijft er eigenlijk niks meer over.
Woensdag reden we naar hetzelfde stort, alleen moesten we nu dat stukje zandbaan achter de keet hebben. Geen diepe kuilen en sporen waar je doorheen moest zwoegen, maar wel rode paaltjes, die een ingegraven leiding en los zand markeerden. Gelukkig was de shovelmachinist aanwezig om ons bij te schijnen. En terwijl we rustig aan naar voren werkten, hoorde ik op het nieuws dat een paar ministers er voor pleiten om het zwangerschapsverlof op te rekken naar 6 maanden, waarvan de kersverse vader er dan minimaal 2 moet opnemen. Lijkt me een geweldig plan! Kan de vrouw eerst 3 of 4 maanden herstellen van die aanslag op haar lichaam, en daarna met de wallen onder de ogen en de kolfmachine in de tas weer naar het werk om uit te rusten, om vervolgens de man 2 of 3 maanden thuis te laten zitten. Kan hij er ’s nachts uit om luiers te wisselen (“ja lieverd, je weet dat ik morgen moet werken, ga jij er maar uit”). Kan hij proberen ff snel een boodschap te doen, met een baby die poept of moet eten, elke keer als je de deur uit wil lopen. Kan hij na een gebroken nacht en een dag vol spuug, poep, wasjes draaien, flesjes maken, voeren, spuug opruimen en krampjes nog eens gaan eten koken, want ja, zij heeft de hele dag al gewerkt *smiley die zit te glunderen* dat zal die kerels leren, die bedenkt zich wel 6 keer, voordat ie zegt “wat is het mooi he, dat vaderschap. Zullen we een tweede kindje nemen?” *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* maar er was meer goed nieuws: Patricia Paay (66 jaar jong) is straalverliefd op een automonteur (26 jaar oud) *smileys die een staande ovatie doen* een ervaren vrouw en een jongen die net uit de puberteit vandaan komt, wat moeten dat heerlijke lange nachten zijn. Er worden op de radio nog wel eens wat grapjes gemaakt over Patries, maar wat ben ik blij met haar, ze geeft alle vrouwen van Nederland hoop. Want je leven hoeft niet voorbij te zijn na het krijgen van een kind en het scheiden van een man die liever met een jonger ding aan de haal gaat, ook wanneer je richting pensioengerechtigde leeftijd gaat, kun je nog heerlijk sappige groene blaadjes aan de haak slaan, wat een fijn vooruitzicht voor mijn toekomst. En wat dat fijne vooruitzicht nog interessanter maakte, was het nieuws dat Max Verstappen vandaag 18 is geworden *smiley die achter een boom staat met een pijl en boog*
Donderdag was een zeer drukke dag. Het was 1 oktober, en de maand oktober is uitgeroepen tot ‘stoptober’, en ook nog eens tot ‘maand van de borstkanker’. Dus niet alleen moeten we massaal stoppen met roken, maar ook moeten we allemaal (ja, ook mannen kunnen het krijgen) stilstaan bij borstkanker. Volgens mij niet echt een geslaagde combinatie. Mensen die stoppen met roken hebben vaak nog wel een beetje last van stress, doordat hun lichaam naar dat verslavende middel blijft hunkeren, maar ze er niet aan willen toegeven, en ook gaan ze meer snoepen. Om af te leiden van dat zeurende stemmetje “aaahhh toe, 1 peukie, wat maakt dat nou uit?” stoppen ze iets zoetigs of vettigs in hun mond. Wat opeens ook beter smaakt, want de smaakpapillen worden niet meer verdoofd door het roken. En laten stress en eten met veel suikers en vetten nu toch eens de grootste veroorzakers zijn van kanker *smiley die aan z’n kin krabt* zo heb je nog eens iets om bij stil te staan… Waar we ook bij stil stonden was de trechter. Misschien kwam het omdat alle auto’s dichterbij kiepten dan gisteren, en daardoor iedereen sneller terug was bij de trechter, misschien kwam het door een vertraagde boot, maar zo nu en dan moesten we toch even in de wacht. Ondanks dat was het zand wel eerder op, en daarom konden we nog even een vrachtje naar Medemblik brengen, voordat we naar de zaak reden om belangrijke dingen te doen. De baas heeft besloten dat we allemaal nieuwe werkkleding krijgen, en dus moest er gepast worden. Met lichte blosjes op de wangen stond ik tussen half uitgeklede collega’s broeken en shirtjes te passen. Dat de jas een maatje kleiner kon, omdat mijn schouders blijkbaar niet zo breed zijn als ik dacht, en de broek juist een maatje groter moest, omdat mijn heupen blijkbaar breder zijn dan ik dacht, was niet echt fijn, maar ik troost me met de gedachten dat ik bijna dezelfde maat heb als Marilyn Monroe. Helaas hing er geen wit jurkje tussen de polo’s en broek-met-zakken-op-de-zijkant.
Vrijdag was de wereld een stuk kleiner geworden. De uitvoerder in Hoorn wilde ons blijkbaar de vis besparen, en dus werden we op de laatste dag van de week nog even naar een ander werk gestuurd. In de dichte mist zochten we onze weg naar een saneringsklus die lag verstopt achter een grote nieuwbouwwijk, ergens langs een slingerende korrelbaan in de buitenwijken van Assendelft. We vonden de keet, en ja, we waren er precies op tijd, 15 minuten eerder dan de tijd die op de bon stond, zodat we rustig een kwartiertje konden maken. Dat kwartier werd een halfuur, toen kwam de machinist ook de keet in voor een bakkie. Na 3 kwartier zijn we dan toch maar naar buiten gegaan, alvast laden, want ook de man die de papieren moest controleren was wat later. Meestal moet er vanalles opgeschreven worden, wanneer we vervuilde grond wegrijden, maar nu was het papier van het overdruk systeem genoeg. Met amper 100 meter zicht reden we naar Alkmaar, handjes aan het stuur en neus tegen het voorraam. Het heeft altijd wel wat, dat kleine wereldje, de lampjes die je als waxinelichtjes tegemoet komen en groter groeien tot het een auto blijkt te zijn met mistlampen aan, de witte streep en het stukje berm die nog net te zien zijn, de bochten die opeens een stuk scherper lijken te zijn, nu je niet kunt zien waar de weg precies heen buigt. Maar het viel gelukkig mee, we hebben slechts 1 serieuze kopstaartbotsing gezien, en de files nog redelijk weten te omzeilen. Door de dikke mist bleven de spitsstroken dicht, en omdat een hoop mensen probeerden om te rijden langs het kanaal, was het daar ook nogal druk, en dus sloten we aan in de colonne die binnendoor reed. Na het tweede rondje en een bakkie thee, hadden we weer vrij zicht, en kon ik met een gerust hart achterover leunen in de stoel, en het nieuws luisteren. Een dezer dagen zouden de eerste asielzoekers aankomen in het grootste opvangcentrum van Nederland, waar maximaal 3000 gevluchte mensen tijdelijk worden gehuisvest, in afwachting van het terugsturen of doorsturen naar een opvangcentrum voor langere termijn. Hoewel er reclame word gemaakt, waarin word gezegd dat Nederland de vluchtelingen wil helpen en steunen, blijkt wel dat we de vluchtelingen zien als dieren. Nee sterker nog, minder dan dieren. Wanneer een boer een stal wil bouwen waar meer dan 100 koeien in kunnen, staan diverse partijen te protesteren, omdat zo’n ‘megastal’ niet goed zou zijn voor de beesten. En wat doen we nu? We stoppen 3000 mensen bij elkaar in een megastal. Mensen die gevlucht zijn, getraumatiseerd zijn, huis en haard hebben achtergelaten om in een land terecht te komen waar een heel andere taal word gesproken, omringd door honderden andere mensen die net zo onzeker zijn, met verschillende achtergronden en religies. Dat is wachten tot er ruzie komt, gevolgd door escalatie en grote problemen. Aan de grote problemen in Alphen aan de Rijn zal binnenkort als het goed is een einde komen. We waren het al bijna vergeten, maar de kranen die 2 maanden terug waren omgevallen, met het brugdeel tussen hen in, moeten nog geborgen worden. In gedachten zie ik helemaal voor me, hoe mensen al een paar maanden vanuit de badkamer via de giek naar keuken klimmen om een ontbijtje klaar te maken. Even bukken voor de cilinder en dan loop je zo de woonkamer in, waar de kapotte staande lamp aan een verdwaalde staalkabel is opgehangen. Een grappig plaatje, en misschien is dat ook wel het beste wat we kunnen doen, er om lachen, opgelucht adem halen dat er slechts 1 dode is gevallen, leren van deze dure les en wijzer weer verder gaan.
Terwijl jij tegen je betonblokje stond geleund, om van het weekend te gaan genieten, fietsten de collega’s richting de vrijmibo. Nee ik sloeg dit keer eens over, want de boerderij lonkte. Er waren balen geperst, die moesten nog van het land af, en de koeien stonden al in de rij in de kleine megastal, om gemolken te worden. Hoe kun je een week nou beter afsluiten dan met het voeren van een pasgeboren kalfje en een lekker bakje sushi met sate?
Nouja, met een bezoekje aan de schoonheidsspecialiste misschien? Het was alweer veelste lang geleden, de vorige behandeling, en dus werd de gezichtsbehandeling dit keer uitgebreid met een relaxmassage met magneten, een opknapbeurtje voor de voetjes *smiley die in Zingende Lotus houding ligt* en het bijwerken van het rughaar. Helemaal Zen en met een fris gezicht ging het daarna door naar een kinderverjaardag. Buiten was een groot springkussen opgeblazen, waar de kinderen en vaders zich goed vermaakten, en binnen was er gebak, thee en lekkere hapjes. Na zo’n drukke middag werd de zaterdag thuis afgesloten op de bank.
En ik denk zomaar dat de zondag zich ook voor een groot gedeelte op de bank gaat afspelen. De vakantie, de drukke weekenden, het ging allemaal van de spaarzame tijd die ik met mijn bank heb, af. Hoogste tijd om die relatie weer nieuw leven in te blazen. Fijne zonnigdag allemaal, ik kruip nog eens lekker weg in de zachte kussens *smiley die zich nog eens uitrekt*