Geachte Shirley, week 22 2015


MAN TGS 2nd gen
Geachte Shirley, wat was het heerlijk vorige week. Lekker in het zonnetje een rondje toeren met de motor, met de wingman achterop. Een bijpassende bijnaam voor hem, zo tussen al die vleugelvormige Honda-logo’s. Het ging eigenlijk best goed. De motor rijd van zichzelf al lekker, en dit beetje extra gewicht maakte weinig uit. Op een terrassie konden we uitgebreid bijpraten over wat we onderweg tegen kwamen. Dat blijft toch lastig om rijdende voort te doen, met het vizier open, half omgekeerd op de motor, met een schuin oog kijken of je geen fietsers aan de kant maait, vertellen over die koeien in de wei, of het schip De Halve Maen wat mischien wel daar verderop op het IJsselmeer dobbert. Na een paar uurtjes uitwaaien op de boerenweggetjes, konden we thuis aanschuiven voor het spektakel op de wegen van Monaco. Het Formule 1 circus was daar geland, en eerlijk gezegd ben ik na alle berichtgeving over Max Verstappen zo nieuwsgierig geworden, dat ik dit seizoen wel wat vaker de races wil bekijken. Tactische spelletjes liggen mij niet zo, omdat ik dan teveel na moet denken. Voor mij had de F1 z’n glans een paar jaar terug al een beetje verloren. Echt racen was het niet meer, het leek meer op rijdend Stratego: wie staat er hoe lang in de pits, en op welke banden kan ik die dan inhalen? F1 was altijd het paradepaardje van de autosport. De technieken die nu in Jan Modaal-auto’s zit, is jaren geleden daar al opgepikt en tot het uiterste getest, uitgeprobeerd, bijgesteld en weer opnieuw uitgeprobeerd. Zoiets als het KERS (kinetische energie recuperatie systeem, als ik het goed heb onthouden), wat een paar seizoenen terug verplicht op de F1 auto’s moest komen om het spannender te maken, is inmiddels terug te vinden op gewone straatauto’s, om ze zuiniger te maken. KERS was nu echter niet nodig om het spannender te maken. De jonge Verstappen maakte er een mooie show van. Op de radio had ik al gehoord dat het een vrij langzaam circuit is, met weinig inhaalmogelijkheden. Dat beloofde wel wat voor de betrouwbaarheid van de motor, wanneer ie niet op maximaal vermogen zou hoeven te draaien. Met het vermogen van de auto was niks mis. Met het rijdersvermogen van Max evenmin. Slipstreamend achter de nummer 2 van die dag, maakte hij slim gebruik van de blauwe vlag om achterliggers (die nog net voor hem zaten) in te halen. Via de krakende walkiestalkie kon je horen hoe de man in de pits een coureur verteld dat ie zodrekt ingehaald gaat worden door een drammende puber. Het was sensationeel om te zien. Tot Max na een crash de lange carbonfiber neus in de boarding zette. De opluchting was groot toen hij zelf uit de auto stapte, maar de race was voor mij wel meteen afgelopen. De andere rondjes werden saai achter de safety auto verreden, er waren geen strakke acties meer, de show was over.

De show maandag begon wel op tijd. Het is een jarenlange traditie, de Elfstedentocht die op 2e Pinksterdag word verreden. Ondanks dat de werkauto’s vandaag allemaal stil bleven staan, stonden de wingman en ik toch al vroeg naast het bed. Een stevig ontbijtje, voordat we naar het tankstation om de hoek zouden rijden, waar we om even over 6 hadden afgesproken *smiley met stokjes onder de oogleden* ja we zouden gister op tijd op bed gaan, maar omdat The Transporter 2 op tv was, werd het evengoed nog na 10en. Nouja, vandaag zou ik niet de kans krijgen om weg te doezelen achter het stuur. Samen met zo’n 3100 andere motoren zouden we vandaag onderweg zijn voor het felbegeerde kruisje. Maar eerst met het eigen clubje naar Leeuwarden, voor een bakkie thee en de stempelkaart. Met een gemêleerd gezelschap gingen we de dijk over. Grote toermachines en kleine racers, in vrijwel alle kleuren van de regenboog, het is een mooi cluppie zo bij elkaar. In Leeuwarden sloten de laatste 2 rijders zich bij ons aan, zodat we na de koffie, thee en broodjes met 10 motoren op pad gingen. Ik was blij dat de wingman mee was. Voorgaande jaren stond ik altijd te knoeien bij stempelposten. Handschoen uit, stempelkaart uit de jaszak frummelen, stempelen en dan snel snel de kaart weer wegstoppen, handschoen weer aan en zorgen dat je weer bij de groep komt. Na de stempelposten is het meestal een beetje rommelig druk, motorrijders die aan de kant staan, te wachten op de rest van de groep, of omdat ze bekenden tegenkomen en even een praatje gaan maken, terwijl er ook nog trikes en auto’s tussendoor rijden. Ja de Elfstedentocht word georganiseerd door de Friesche Motor Club, maar ook drie- en vierwielers zijn welkom. De bont versierde trikes reden altijd al mee, aangezien het toch een soort van motors zijn, maar de variëteit word steeds groter. De Piaggio ‘trike’ (de motor die je ook met een B rijbewijs mag rijden) kwamen we nu een paar keer tegen, maar bijvoorbeeld ook een Can Am, en wat zelfbouw trikes. In de auto-categorie deden ook een aantal driewielers mee, van die oude Engelse sportwagens. Die waren er trouwens ook als vierwielers. Sportieve tweezitters, die wel erg klein leken naast de grote Amerikaanse sleeën en pick ups. Verder ook een paar leger DAFjes, wat speciale ombouwprojecten, oude BMW’s, een luxe vierzitter uit het tijdperk van net na de T-Ford (sorry, het merk en type zijn me ontschoten) en een hele mooie Opel Manta GSI Berlinetta. Wat een plaatje.
Ja bij de motors was er nog veel meer variatie, teveel om op te noemen, eigenlijk zou je dan gewoon een filmpje op jouwbuis moeten opzoeken. Natuurlijk waren er de Honda Goldwings, sommige opgetuigd als kerstbomen, met vlaggen en lichtjes, maar ook grote toerders van andere merken. De wat kleinere toermachines, de all road motors in alle maten, van grote Honda Varadero tot crossmotors, de racers, de streetfightertjes, de choppers, de naked bikes, de aparte zelfbouwmachines. Het is een mooi gezicht om dat allemaal zo door elkaar heen te zien rijden, de strakke leren racepakjes met kamelenbult naast de ongeschoren mannen in spijkerbroek en giletje met opstrijklogootjes. Bijna zou ik willen zeggen dat ik wel eens langs de kant van de weg zou willen zitten, om alles te kunnen zien. Maar nee, het rijden zelf is ook zo leuk. De organisatie had een mooie route uitgezet, via boerenweggetjes, oude dorpjes, zelfs nog een stuk dijk met uitzicht over het IJsselmeer. Het was een mooie toerdag, droog, maar niet te warm, zodat we ook niet veel stil hoefden te staan voor open bruggen of om fietsers heen hoefden te slingeren. De dag werd afgesloten met een etentje, aan de Noordhollandse kant van de dijk. Met 13 mannen en vrouwen aan tafel, allemaal met de afdruk van de helm nog in het voorhoofd en de wangen. Het leek wel een werkdag, uiteindelijk heb ik 436 kilometer op de teller gezet, om 6:00 zijn de wingman en ik het pad afgereden, en om 20:30 kwamen we weer thuis. Het was een geweldige dag zo met z’n allen, bedankt motorvrienden *smiley die op het zadel staat te dansen*

Dinsdag kon ik lekker uitslapen. Het is wel eens gebeurd dat we na het rondje Elfstedentocht pas om 8 uur aan het avondeten zaten, dus had ik uit voorzorg maar een dagje extra weekend ingepland. Kon ik mooi uitrusten, beetje huishouden doen, en de boodschappen. Mischien moet ik vaker doordeweeks naar de supermarkt gaan, wat is het dan heerlijk rustig. Mooi op m’n gemakkie rondjes lopen, zonder me opgejaagd te voelen door de rij van karretjes en het gejengel van kinderen op de achtergrond. Beter voor de portemonnee ook, want het mandje raakte minder snel vol. Daarna een grote pan ontbijtsoep gemaakt, de vriezer zit nu weer goed vol. Dat moest beloond worden, met een tijdje boekie lezen *smiley die onderuit hangt in de stoel* heerlijk zulke dagen. De postbode had ook nog een leuke verrassing, een kaartje van @dolfdekkingdrivingevents, met een mooie foto van de Kadett erop. Blijkbaar vonden ze het wel gezellig, met de wingman en mij erbij in de Eifel en de Ardennen, want ze vroegen meteen of we nog een keertje mee willen. Naar de Dolomieten, of een rondje Noorwegen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* hoe mooi zou dat zijn! Helaas word dat wel een beetje krappe planning. Maar het weekend Vogezen, wat mischien van het najaar gaat plaatsvinden, staat wel alvast met potlood in de agenda geschreven. Na het massale van de Elfstedentocht, spreekt het kleinschalige van zo’n autovakantie me erg aan. Bij beide is er een mooie route uitgezet, met genoeg gelegenheid om de buikjes (van de berijders en de machines) gevuld te houden, maar het is nogal een verschil of je in colonne over een bochtig boerenweggetje rijd, of met slechts een paar auto’s om je heen over de uitdagende bochten in de bergen.

Maar voordat ik op vakantie kan, moeten er eerst weer wat uurtjes gemaakt worden. En zo stond ik woensdag alweer vroeg onder de trechter in Hoorn. Niet met jou, maar met dezelfde handgeschakelde beul als waar ik vorige week mee mocht rijden. Heerlijk, niet zo knoeien met gas geven en remmen onder de trechter, maar er gewoon rustig onderdoor rollend, al spelende met de koppeling. Nu nog zorgen dat ik het ‘dicht’knopje op tijd indruk *smiley met blosjes op de wangen* nouja, het rolde in ieder geval nog niet over de kleppen heen. Ook hier was een mooie route voor de chauffeurs uitgezet. Via het circuit van Hoorn naar de A7, om een paar afritten verder de provinciale weg op te duiken. Geen bochtige boerenweggetjes, maar met een kleine 30 ton zand in de rugzak is dat niet echt lekker rijden. Alhoewel, de A.C. de Graafweg kent wel een paar uitdagende bochten, en soms zit je ook nog een tijdje vast achter een trekker, waardoor het net een boerenweggetje lijkt. Voor een vrachtwagen kun je op die provinciale weg nog wel een redelijk sportief gevoel krijgen, maar voor de auto’s die ik tegenkwam is zo’n weg niet genoeg. Eerst een Opel Astra OPC, in knallend OPC blauw. Wat een blitse bak is het toch, met die scherpe lijnen. De huidige modellen zijn weer wat ronder, met mooie glooiïngen en hier en daar een scherpe lijn er in. Maar de serie daarvoor had ook wel wat. Strakke belijning, mischien niet ieders smaak, maar ik kon het zeker waarderen. En alsof het lot ermee speelde, kwam ik niet veel later in Hoorn een Zafira OPC tegen. Okee, mischien een beetje misplaatst om een MPV om te turnen tot sportwagen, maar niemand heeft gezegd dat je geen lol meer op de weg mag beleven als er kinderen zijn *smiley die grijnzend in z’n handen wrijft* En elk rondje was er dan ook nog die Vectra OPC, die bij de autodealer in de snelle bocht te koop staat. De laatste Vectra voordat de Insignia z’n intrede deed, en dan ook nog eens in de dikste uitvoering, dat is zeker een collectors item. Na 6 rondjes was het echter over met de pret, de werkdag was afgelopen voor de mannen op het stort, en de van de planner mocht ik richting de zaak sturen. Mooi op tijd thuis, nog even wat eten, en daarna lekker nog een rondje gewandeld, voordat Gouden Bergen op tv kwam.

Na alle spanningen van Vincent die niet was thuisgekomen, de boze minnares die gedumpt moest worden, Joris en Amy die het nog heter maakten in de sauna, en Niels die Myrna dumpte, was het donderdag weer tijd om gewoon aan het werk te gaan. Nee de rijken hebben het niet altijd makkelijk, zeker in Bergen niet, maar voor de minder gefortuneerden is het ook niet altijd even simpel hoor. Weer mocht ik met de schakelauto op pad, over hetzelfde rondje Hoorn-Hereyougoweird als gister, alleen hoefden we dit keer niet via het onoverzichtelijke werkweg-kruispunt de weg over te steken. Gister en vandaag slingerden we om een paar hoogwerkers heen, want de bomen langs de weg moesten weer gesnoeid worden. Knipperende lichtjes, pylonnen, verkeersbegeleiders, overal was aan gedacht. Je moet wel in een heel ingewikkeld gesprek op watsep zitten, wil je hier nog iets over het hoofd kunnen zien. En dat alles voor een paar kerels die takken zagen en in de versnipperaar gooien. Wat een verschil met het werk waar wij rijden. Vanaf een werkweg moesten we de doorgaande weg, en het naastgelegen fietspad, oversteken. Eerst het fietspad, dat is nog redelijk te doen, maar daarna sta je eerst een tijdje om de borden heen te turen, wachtend tot er tussen de auto’s ruimte is om over te steken. Heel fijn dat er overal borden staan met “Welkom in Heerhugowaard!”, “Kom naar onze gezellige rommelmarkt” en “Opgepast werkverkeer”, maar het maakt het wel verdomde lastig om dan goed te kunnen zien of er kruisend verkeer aan komt. En het werk zelf is zo groot *smiley die z’n handen een stukje uit elkaar houd* het loopt van Heerhugowaard tot bijna helemaal aan Enkhuizen aan toe, maar blijkbaar is er tussen al die kuubs zand en tonnen asfalt geen budget gecreëerd voor een paar verkeersregelaars. Nouja, maakt verder ook niet uit, dan blijven we gewoon lekker kijken. Onder andere naar de klassieke Toyota 2600 Coupe, in sjiek bruin, ik denk uit de jaren ’70, het tijdperk dat de spiegels op de voorschermen stonden. Zou het vandaag een klassiekerdag worden? Het volgende rondje was daar weer een Toyota, dit keer jaren ’80, schatte ik. Een spitse neus met klapkoplampen en een kont die ik zou omschrijven als Mazda RX7 lookalike. Na wat googelen kwam ik bij een Celica Supra uit. Hoe dan ook een zeldzame verschijning. Iets minder zeldzaam, maar toch niet vaak gezien, was de blauwe Maserati Gransport die later opdook in de achteruitkijkspiegel. Ik had het raam al op een kiertje gezet om van het geluid te kunnen genieten *smiley die tegen het raam gedrukt zit* maar helaas ging ie linksaf, in plaats van mij links voorbij. Op de snelweg raakte ik helemaal in vakantie stemming, met de Peugeot 205 cabrio met caravan. Jawel. Een tentje op het dak en een caravan achter de auto, dat is nog eens genieten van je vrije tijd. Net zoals ik zat te genieten van het uitzicht op de Opel Kadett D GTE, net als de Toyota’s in sjiek bruin. Na al dat plezier op de weg, was het tijd om de garage weer op te zoeken. En net toen ik m’n werkauto van die dag naar binnen wilden sturen om de krakende kleppen van wat vet te voorzien, kwam jij daar aanrijden. Ow snoesie toch, wat zie je eruit. Ja je heb een mooie nieuwe deur gekregen, maar die viel ook wel erg op, zo zonder de strepen er op. En verder was er niks. Nog geen raam, geen spiegels, geen koplamp. Ik kan genieten van ‘before and after’ foto’s, of het nu van vrouwen is die worden opgetut, mannen die naar de sportschool gaan, of auto’s die worden opgeknapt, maar de ‘in between’ foto’s hoef ik niet te zien *smiley die z’n handen voor z’n ogen houd* de littekens van de slijptol die in het plaatwerk is gezet, het ontbreken van gezichtsbepalende onderdelen, het ziet er gewoon sneu uit.

Vrijdag stond jij vanuit de garage te kijken hoe ik op pad ging met die andere auto. De traantjes stonden in je ene koplamp. Sorry snoes, jij mag nog even een paar daagjes binnen staan, terwijl de mannen van Spaansen Cosmetics je onder handen nemen. Alhoewel ik graag met jou op pad zou zijn gegaan. Voor het eerst dit jaar mocht ik namelijk het asfalt in. Nu dus met een ouderwetse stalen bak, maar ik ben benieuwd hoe jij je zou houden, met je aluminium bak met anti-aanplaklaag. Zal het ook werken wanneer er warme, plakkerige meuk in gegooid word? Nouja, het begon met onderlaag, dat plakt nog niet heel erg. Of in ieder geval niet in de bak. En net voordat het spannend zou worden, werd ik er tussenuit gezet. De grote mannen met de trailers maakten het asfalt werk af, terwijl ik nog even wat zand mocht rijden. Naar hetzelfde werk. En zo reed ik de hele dag naar Nieuw Vennep. ’s Ochtends vanuit Amsterdam, via de A5 naar de A4, en ’s middags vanaf de loswal in Amsterdam, via de A10 *smiley die staat te schuimbekken* de 80km-zone zo naar dezelfde A4 toe. Op de radio luisterde ik naar de column van Peter Heerschop. Hij had gelezen dat wanneer de navelstreng na de geboorte niet meteen, maar een paar minuten later pas word doorgeknipt, het kind op 4jarige leeftijd motorisch beter ontwikkeld is. Als een paar minuten al zoveel verschil maakt, waarom dan niet nog wat langer wachten? Tot een jaar of 3, stelde hij voor. Blijkbaar hebben de ouders dus via de navelstreng nog invloed op de motorische ontwikkeling van hun kind. Hoe zal dat met autoliefde gaan? Zullen ouders daar ook invloed op hebben? Ik weet wel dat m’n ouders wel eens naar mooie auto’s kijken onderweg. Maar ik heb ze er nog niet op kunnen betrappen dat ze ook achterstevoren in hun stoel zitten, wanneer er iets aparts voorbij rijd. Niet zoals ik zit te draaien in m’n tuigje, om zo lang mogelijk te kunnen blijven kijken naar zo’n glimmend zwarte Mercedes Benz 180 SL, of de dofblauwe met beige kap, die later voorbij kwam achter op een aanhanger. Of die pretletter van een AMC Pacer. Of de klassieke Rolls Royce in twotone grijsgroen met zilver.

Die avond zat ik bij m’n ouders aan tafel. Niet om over auto’s te praten, maar over doekies en vezels. M’n zusje had namelijk een Optidee feestje georganiseerd. Net zoiets als een tupperware partieh, maar dan met doekjes, handdoeken, beddengoed, badjassen, saunakilts en handige ligbedopleggers. Nee, ik heb niks nodig. Hoewel ik vaak in een badjas loop, zitten er nog geen slijtplekken in. Beddengoed en handdoeken heb ik ook nog genoeg. Maar op de een of andere manier heb ik toch aardig wat dingetjes op m’n bestellijst gekrabbeld *smiley met het schaamrood op de kaken* Iedereen weet dat alle goudomrande verhalen over hoe goed die doekjes wel niet schoonmaken, in de praktijk nooit helemaal waarheid blijken te zijn. Maar toch staan er een paar schoonmaakdoekjes genoteerd, voor het huis, het scherm van de telefoon, en m’n gezicht. En ook een nieuwe badjas, waar ik echt niet in ga zweten. Nouja, als de bestelling straks binnen is, dan zullen we het eens op de proef stellen. De ramen lappen, m’n gezicht, en het aanrecht (niet alles met hetzelfde doekje) terwijl ik lekker niet-zwetend in m’n badjas loop, ik kijk er nu al naar uit.

Zaterdag begon met werk. De baas had een vergadering georganiseerd, zodat we allemaal kunnen horen en zien hoe het bedrijf ervoor staat. De grafieken en begeleidende teksten vertelden ons dat het de goede kant opgaat. Het einde van de crisis is in zicht, in ieder geval voor ons wel. Gelukkig. Kunnen we ons weer gaan bezighouden met kleinigheidjes zoals de verkeerde afstelling van de automaat en extra knipperlichtjes op de achterbumper. Na de gezellige drukte tussen de collega’s, was het tijd om de rust op te zoeken bij de schoonheids specialiste. Met een opgefrist gezicht eindigde de zaterdag voor de tv.

En waarschijnlijk gaat de zondag ook zo eindigen. De regendruppels op de ramen nodigen niet echt uit tot een rondje toeren of wandelen, en de raceauto’s op tv maken het wel heel uitnodigend om lekker in de stoel te kruipen *smiley die aan z’n kin krabt* die keuze is snel gemaakt!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *