Geachte Shirley, nadat ik het hele weekend bezig was geweest om op te laden, was jij juist leeggelopen. Maandagochtend wilde je niet starten zonder hulp van de noodstarter en een paar collega’s. Een fijne gedachte dat ik nooit alleen sta, ook niet ’s ochtends vroeg in het donker. In de lichtbundel van een andere auto haalden we de klemmen weer los van je polen, terwijl ondertussen de planner al druk aan het bellen was. Ook zijn ochtend verliep iets anders, door een combinatie van ziek en zeer en een spoedje, werd ons schema meteen al veranderd. En dus gingen we eerst op pad naar de Amsterdamse Westpoort, om een paar vrachten zand naar een betonboer te brengen. Lekker op het gemakje, want de shovelmachinist die ons moet laden maakt ook zeker geen haast. Daarna konden we naar de eigen loswal, om zand te rijden naar het werk in Purmerend. We zijn er al een paar keer eerder geweest, maar nu moesten we op het stort voor de viaductconstructie zijn. In tegenstelling tot de mist van gisteren, konden we nu lekker in het zonnetje onze vrachten wegbrengen. Sterker nog, in de schaft werd er al gezegd of we niet buiten moesten zitten *smiley met een grote zonnebril op* ja snoes, de eerste lentedag van 2016 is een feit. Terwijl we het laatste vrachtje van die dag wegbrachten, naar een tuincentrum waar ze de showtuin aan het opknappen waren, hoorden we op de radio dat er alweer een metereologisch record was gevestigd. De warmste januaridag sinds het weer word geregistreerd, is een feit. Met een zonnige glimlach stuurde ik jou de garage in, om je electrische systeem even na te laten meten.
Dinsdag begon al wat beter, want je kon weer zelfstandig starten, en dus gingen we de grote baan, richting Fryslan. Zelf vind ik het wel leuk om die kant op te gaan, maar onderweg kwamen we een auto tegen met zonder achterlichten. Blijkbaar wilde die niet gezien worden, terwijl ie het Friese land betreedde. Ondertussen gingen wij op zoek naar de keet. Vorige keer zijn we daaro ergens in het grote project aan het saneren en knoeien geweest, maar nu was opeens de keet verdwenen. Na wat bellen kwamen we terecht in een mierennest, tussen trailers, vijfassers, vierassers, en een zootje kranen. Met zoveel prikkels om me heen, reed ik eerst maar eens naar de loswal voor een vracht zand. Eenmaal weer teruggekomen, was het al een stuk ruimer op het werk. Hoewel de planner had gezegd dat we intern zouden rijden, werd dat veranderd naar zandrace. Wat later die dag weer veranderde in intern wat korrel omrijden. Ja een rommelig dagje. Zo’n dag dat je heel erg je best moet doen om een beetje aardig de keet in te stappen, en op de eerste de beste opmerking in de trant van “Ben je ongesteld ofzo?” alleen nog maar kunt reageren met stampvoeten en roepen “Ja maar jij bent een kutlul!”. Toen even later het zonnetje toch nog een beetje begon te schijnen, en ik een auto voorbij zag komen met www.alexmiedema.nl-stickers op de zijkant, ging het al ietsie beter. En ja, uiteindelijk werd het vanzelf weer 4 uur, en stond de shovelmachinist nog wat te treuzelen in de zandbaan, zodat ik uiteindelijk netjes om half 5 stond te laden voor een vrachtje terug naar Noord Holland. Ondanks dat de tegenwind voor een hels kabaal zorgde in de cabine, kon ik toch nog op de radio horen dat Deense vrouwen de gelukkigste vrouwen op aarde zijn. Nederlandse vrouwen staan trouwens op de vierde plek. En daar, zachtjes deinend in de wind, de uitgestrekte kilometers van de Afsluitdijk voor ons, begon ik me alweer wat beter te voelen. Gelukkig in de stoffige cabine, gelukkig met het huissie waar Wingman al druk aan het koken was voor mij, ja, zo slecht heb ik het nog niet snoes.
Woensdag mochten we weer naar Harns, zandrijden dit keer. Ik probeer graag positief te blijven op veesboek, er staat al zoveel narigheid onlijn. Ja, laten we eens blij doen, dingen van de leuke kant bekijken *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* maar tussen het getetter van de loftrompetten door, hoorde ik autotelefoon rinkelen. Terwijl we stonden te laden voor de derde vracht zand, belde de uitvoerder op, of ik al op het werk was, want de jongens hadden me nog niet gezien *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* ja er waren wel een paar jongens die me hadden gezien, en die een hoekje hadden aangewezen waar ik kon kiepen, maar blijkbaar stonden we aan de verkeerde kant van de heistelling. Maar goed, na dat vrachtje zand konden we meteen de korrel in. De rest van de dag verliep eigenlijk best vlot. Zeker het laden was erg aangenaam, met een “U bent vol, mevrouw”-“Dankuwel meneer”-achtige conversatie. Gelukkig stonden we nu wel op de goede plek te kiepen. Schijnbaar is het Perseverantia (spel ik het zo goed?) terrein zo uit z’n voegen gegroeid, dat er 3 uitvoerders tegelijk bezig zijn met alles tegelijk klaar te krijgen. Zo tegen het einde van de werkdag in Fryslan was het korrel rijden klaar. Wat ze in Fryslan trouwens ‘puin’ noemen, zo leer je nog eens iets over andere culturen *smiley die 2 duimen opsteekt* en volgens de bon heet het dan weer ‘menggranulaat’. Maar goed, dat was klaar, en dus mochten we nog een uurtje zandrijden. Wat eigenlijk neerkwam op 3 kwartier wachten en 1 vrachtje zand wegbrengen, waarna we weer met een vrachtje speciaalzand richting Schagen vertrokken. Ja het was een mooi dagje, zo alles bij elkaar.
Donderdag vertrokken we wederom naar Fryslan. Net als gisteren werd er niet geladen bij de loswal zelf, maar lag er een zandschuit aan de kade bij de buren, en werd het zand direct vanuit de boot in de auto’s geschept. Nu heb ik gisteren natuurlijk maar een paar vrachtjes gedaan, maar daar leek het redelijk rustig aan die kade. De kade waar we nu stonden, was wat drukker, aangezien het bedrijf daar zelf ook vanalles aan het laden en lossen was. Met heftrucks werden pallets in en uit trailers geplaatst, terwijl ondertussen 2 handen vol met zandauto’s daar tussendoor manouvreerden. En zo nu en dan nog wat personenauto’s die even verderop moesten zijn. En de loskraan van het bedrijf zelf, die via rails langs de kade heen en weer kon rijden. Ja een gezellige bedoening. Net als op het stort trouwens, waar 3 kranen, een shovel en een bulldozer aan het stoeien waren in de bagger, en waar maar 1 kraanmachinist kon praten. De rest ging ouderwets met handgebaren of via een geopend raam. Maar goed, we kwamen er wel, want na een half dagje was het stort vol, en konden we ergens anders heen. Dus nieuwe bon opgehaald, en verder schrijven. Was het vorige stort nog een kort rondje met 2 rotondes en een viaductje doorsteken, nu mochten we de grote weg op, doorrijden tot vlak voor de Afsluitdijk, de afrit af en meteen op de oprit weer op, stukje terug rijden tot bij de Lidl (ja ze hebben echt vanalles in Fryslan), daar de provinciale weg weer af, links rechts het werk op, kiepen, en dan via het binnendoor weggetje weer terug naar die op- en afrit bij Kimswerd, een bewerkelijk rondje dus. Maar gelukkig mochten we van de planner nog even de benen strekken. Om de dag af te sluiten reden we met 3 auto’s vol kleischelpen naar de Wormer. Het is een mooi straatje, vroeger zal het wel een dure buurt geweest zijn, aan de oude Zaanse gevels te zien, die zo hier en daar nog tussen de wat nieuwere voorpuien staan. Een straat breed genoeg om mekaar met 2 koetsen te passeren. Maar helaas, tegenwoordig heeft elk gezin 2 auto’s, en de meeste huizen hebben geen oprit, dus blijft er slechts 1 rijbaan over, en moet je geregeld tussen de half op de stoep geparkeerde auto’s wachten om mekaar te kunnen passeren. Zeker in de spits is het dan nogal druk. En toen het verkeer even stilgezet moest worden aan beide kanten, om zo’n vijfasser achteruit het fietspaadje op te kunnen laten draaien, liep bijna het hele dorp spaak. Maar het was gelukt, 3 vrachten kleischelpen, om een mooi rustiek wandelpaadje langs de jeu de boule velden te maken *smiley die een paar ballen opgooit* alsof je op vakantie bent in de Wormer, met die krakende schelpjes onder je schoenen.
En vrijdag, tja, toen mocht jij met iemand anders op pad, omdat ik samen met Wingman naar Rotterdam zou vertrekken. In een week tijd van “Heej machinissie! Dur komme straks nog een paar collegahs met sjand!” naar “Ik ken ut nog net sa guod, maar ik bliuw ut proberje.” naar “Lekker biertje doen in Roffadaham, ja toch nieddan?” Net als vorig jaar met een groepje vrienden naar de Vrienden van Een bekend biermerk. Wat een contrast met vorige week. Toen kwamen we deze kant op om van een keur aan exquise slijterij-biertjes te proeven, vanavond zou het gaan om massageproduceerd pils, waarbij hoeveelheid belangrijker is dan kwaliteit. Maar dat maakte niet uit. We kregen goed te eten in het restaurant, alleen jammer dat niemand de irritante piep kon horen, behalve wij zessen *smiley met oorkappen op* de taxichauffeur reed netter dan vorig jaar, we hadden zitplaatsen ongeveer 2 verdiepingen hoger dan waar we vorig jaar stonden, dus de show konden we ook mooi zien. Hoewel de meeste mensen al zullen weten wat we hebben gezien, want we hoorden dat gisteren een liveverslag van de show op tv was *smiley die achter z’n oor krabt* beetje jammer voor alle mensen die op vrijdag, zaterdag en zondag nog heen moesten, heb je dik 60 eipo’s betaald voor iets waarvan iedereen je van tevoren al verteld dat Rob de Nijs het ideale moment is om naar de wc te gaan. Maar niet gehinderd door die voorkennis, liet ik me verrassen door dansers met lichtjes op hun pakken, meiden in fladderjurken die op de bar dansten in het midden, de 3J’s die wat nummers van U2 zongen, en er vanaf onze plaatsen gezien ook verdomd goed op leken, Kensington op een vliegend podium over de duurdere staanplaatsen heen, de mannetjes die recht voor onze neus op een stoel hingen, en af en toe even de lampen moesten bewegen *smiley die aan z’n kin krabt* terwijl de anderen zeiden dat ze het zo makkelijk konden verdienen, zat ik te denken dat het wel eens 1 van de ergste banen zou kunnen zijn. De hele dag mag je niks drinken, voordat je naar boven gaat nog even een hapje zout, voordat het publiek komt moet je bovenin hangen, en je kan pas weer naar beneden voordat de zaal echt helemaal leeg is. Maar goed, op een gegeven moment kwam het bier m’n neus uit, en niet lang daarna was de show alweer afgelopen. Wat gaat de tijd toch snel. En dus huppelden we weer naar buiten, op zoek naar een taxi voor 6 personen.
In tegenstelling tot vorig jaar, waren Wingman en ik nu als eerste beneden bij het ontbijt. En had ik nu de grotere kater op schoot. Na een moeizaam ontbijt en een verkwikkende douche, was besloten dat we een dagje Roffadam in zouden gaan, beetje sjoppen, dat soort dingen. Van goedkope winkels naar de Bijenkorf, waar we ons verbaasden over de kinderkleertjes voor boven de 90 euro, een maand te dragen, dan zijn ze er alweer uitgegroeid, en weer terug naar de goedkope winkels. Op een gegeven moment begon de kater toch zwaar op m’n schouders te drukken, en bij een paar anderen ook, dus zochten we de parkeergarage weer op en gooiden 9 euro in het apparaat *smiley die rood aanloopt* voor een paar uurtjes, eigenlijk zijn we gek ook. Maar goed, ik had 2 boeken, een poezenbloes en flesjes water gekocht, dus zat ik lekker blij te zijn, onderweg naar Leiderdorp, waar we van een heerlijke pannenkoek genoten, voordat we afscheid namen van onze Vrienden van Een bekend biermerk. Terwijl zij weer richting huis carpoolden, reden Wingman en ik nog even langs een verjaardag. Maar toen de soep en broodjes werden opgediend, werd het ons teveel. De buik nog vol van de grote pannenkoek, keerden we weer huiswaarts. Heerlijk, in de wijde broek en slobbertrui op de bank hangen en tv kijken. Dat je zo moe bent dat je geeneens de energie meer hebt om op te staan en naar bed te gaan.
Hoewel dat uiteindelijk toch is gelukt. En wat is het dan fijn om in je eigen bedje weer wakker te worden. Nee er staat geen uitgebreid ontbijt klaar, met poffertjes, donuts en gesneden fruit, maar gelukkig hoeven we er ook niet voor 10 uur aan tafel te zitten. Fijne zonnigdag snoes, ik ga het laatste stukje kater nog even verwerken, zodat ik morgen weer fris en fruitig met jou op pad kan.
