Geachte Shirley, zei ik vorige week nog dat ik uitgerust met jou op pad zou gaan? Dat liep dus even anders. Ondanks dat er diverse verkoelende buien waren geweest overdag, was het in de namiddag nog steeds erg warm in de slaapkamer. Het leek wel een subtropische vakantie waar ik in zat. Helaas hoort bij dat subtropische weer ook een subtropisch dierenpark, en dus lag ik een groot gedeelte van de nacht mezelf in het gezicht te slaan om die zoemende parasieten weg te jagen. Gelukkig was het maandag ook regenachtig en fris, en kon ik overdag samen met jou bijkomen van de broeierige nacht. Het was wel te merken dat de bouwvak weer voorbij was, op de radio waren een hoop filemeldingen, en veel daarvan ook nog eens veroorzaakt door ongelukken. Behalve die op de A1. De A1 en A6 waren het afgelopen weekend afgesloten geweest omdat er gewerkt moest worden, en dat gaat makkelijker als er geen verkeer tussendoor rijd. Waarschijnlijk dachten de uitvoerders dat er op die manier wel wat harder gewerkt kon worden, en werden er 3 weekenden in 1 gepropt. Niet erg verrassend dus, dat het werk nog niet klaar was, wat de hele dag voor lange files zorgde. Via via kwamen er wat verhalen over dat werk bij ons op het werk ter sprake, en er bleken nogal wat overeenkomsten te zijn. Het moet allemaal zo snel gebeuren, dat de verschillende werkzaamheden strak achter mekaar aan worden gepland, waardoor de verschillende ploegen mekaar eigenlijk in de weg lopen. Net zoals we vandaag op elkaar stonden te wachten. Maar goed, na een hele werkdag regen, begon op de reis terug naar huis de zon te schijnen, een mooi vooruitzicht om naar toe te rijden.
Om dinsdag wederom de zon tegemoet te rijden. Vrijdag waren we gestopt in Harlingen, maar deze week gaan we er vrolijk weer verder. En de collega’s waren ook wel vrolijk, want het regenen was gestopt en de temperatuur die ochtend was erg aangenaam. Toch werden we even van slag gebracht door de uitvoerders. Blijkbaar waren er een paar terug gekomen van vakantie, en hadden ze besloten dat het opeens anders moest. In plaats van te laden bij een straatnaam of oud fabrieksterrein, moesten we nu opeens naar een ‘moot’ toe rijden *smiley met opengesperde ogen* maar waar zijn die moten dan? We weten geeneens of het werk aan de Kimswerderse kant of aan de Midlumse kant van Harlingen begint, hoe moeten we dan weten waar we moeten beginnen met tellen? Gelukkig stond het op onze bon wel iets duidelijker. Wij mochten net als gisteren en vorige week het zand van de oude N31 opladen vanaf het bouwterrein langs de Kimswerderweg, en dat net als gisteren in het depot aan de Kanaalweg storten, wat bekend staat als het ‘oude Spaansenterrein’. Kijk dat is tenminste duidelijk. De route iets minder trouwens. Na het laden moesten we vanaf de Kimswerderweg de N31 oprijden richting afrit Kimswerd, daar omkeren, Harlingen doorkruisen tot de afrit Midlum, daar omkeren, dan weer terug en voor de tweede keer de brug over, om de eerste afrit te pakken en naar het oude Spaansenterrein te rijden. Na het kiepen weer terug, onder de N31 door, slingerdeslinger naar de nieuwe oprit die is gemaakt ter hoogte van waar eerst de ingang naar het Perseverantia-werkvak was, dan de N31 weer op richting Midlum, daar omkeren en vervolgens voor de vierde keer de brug over, helemaal door naar Kimswerd, daar weer omkeren en dan de eerste afrit bij de supermarkten er weer af *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* het was zo’n end rijden, we waren langer onderweg dan de chauffeurs die naar de Oostpoort moesten rijden, maar als we op het stort stonden, konden we wel de machinist op het laadadres horen via de bak *smiley die z’n handen uit elkaar houd* zo ver zaten we bij elkaar vandaan. En ondertussen begon de temperatuur ook wat op te lopen, dus kwamen er meer bootjes tevoorschijn. Helaas gebeurden er ook wat meer ongelukjes, want er kwam met enige regelmaat ook een ambulance voorbij. Wat zullen die mensen blij zijn als de nieuwe weg klaar is, want nu is er geen doorkomen aan wanneer de er file voor de brug staat. Gelukkig konden wij op het werk een beetje bijkomen, want die middag werden de eerste ladingen met heipalen gelost op het gedeelte wat we al hadden afgegraven *smiley die zich uitrekt* rustig kijken naar hoe de andere haastige chauffeurs zichzelf in het zweet stonden te werken. Uiteindelijk wisten we die dag toch nog 10 vrachten zand weg te brengen.
Om woensdag weer verder te gaan in dat mooie Harlingen. Terwijl de collega’s weer kwartetten maakten over de brug heen, mocht ik wat zand van de ene kant van het werk, naar de andere kant rijden. Een gedeelte wat we al een tijdje als depot gebruikten, werd nu afgegraven en moest netjes verhard worden. Dus eerst wat van dat mooie zand erin, waarna we allemaal op het oude Spaansenterrein een vracht korrel mochten ophalen om een stukje verharding te kunnen maken. Ondertussen werd ook het stukje prutberm langs de betonplatenbaan verhard. Er lagen al een tijdje rijplaten, zodat we wat meer ruimte kregen, want langs de andere kant van het beton zitten nog wat leidingen in de grond, die zijn gemarkeerd met roodwitte paaltjes en linten, wat betekent dat we daar absoluut niet overheen mogen rijden. Dus gebruikten we de rijplaten om er ruim omheen te kunnen draaien. En die werden nu weggehaald. En de grond daaronder ook. Juist op de dag dat we pal naast de paaltjes aan laden zijn, en we met die vijfassige mammoettankers aardig wat ruimte nodig hadden om te kunnen draaien *smiley die rood aanloopt* en een platenbaantje aan de andere kant van de roodwitte paaltjes neerleggen kon ook weer niet, want de shovelmachinist was zo druk met het andere hoekje met zand dichtschuiven, dat ie geeneens tijd had om de platenbaan bij de laadkraan op te knappen, laat staan dat ie nog een extra stukje erbij ging leggen. Nadat ondertussen de heistelling ook in gereedheid was gebracht, werd alles wat we deden begeleid met een denderende bassdreun, terwijl de lucht niet alleen trilde van de klappen maar ook van de hitte, en daalde mijn humeur bijna net zo snel als de betonpalen in het zand zakten *smiley die aan z’n stuur zit te knagen* en het ergste was dan nog, dat de chaos bij ons overduidelijk in het niet viel bij de chaos in Italie na een verwoestende aardbeving. Wat begon met enkele tientallen doden, liep snel op nadat er onder het puin werd gezocht. De oude huisjes konden weinig stand bieden aan het heftig schudden van de aarde, waardoor grote gedeelten van dorpen compleet waren weggevaagd. Waarom maken wij ons in godesnaam dan nog druk om wat simpel werk?
Donderdagochtend was het dodental in Italie nog verder opgelopen, maar onze aandacht werd weer terug naar het werk getrokken. Het leek wel een beetje chaos met de bonnen. Niet alleen werd er op verschillende plekken geladen, ook zou er op verschillende plekken gelost worden. En dan niet alleen zand, maar ook klei. Terwijl sommige chauffeurs niet meer van hun planner hebben gehoord dan “Hetzelfde als gisteren.”, waren er wel degelijk wat veranderingen in het werk. En dan duurt het ook even voordat iedereen uiteindelijk de juiste bon heeft en bij de juiste kraan staat. Iets wat je kunt wegzetten onder het kopje ‘communicatie’. Maar die dag kwamen we ook wat tegen dat goed in het vakje ‘inzicht’ zou kunnen passen. Voor de mensen die niet erg bekend zijn in Harlingen, zal het lastig voor te stellen zijn, maar de N31 gaat via 3 viaducten en 1 brug van Kimswerd naar Midlum, of de andere kant op, dat mag ook. Maar van die 3 viaducten zijn er 2 omgelegd, daar rijd je nu over een tijdelijk viaduct dat niet van beton maar van ijzer is. Een allemachtige herrie maakt dat, wanneer er vrachtwagens overheen denderen. Rijden er auto’s overheen, dan maakt het gewoon herrie. Maar goed, het viaduct bij de Mickey Mouse rotonde, bij de Grensweg, in die hoek tussen de 2 tankstations (Harlingen heeft trouwens meer tankstations dan er langs de hele A7 staan, maar dat terzijde) en de Kanaalweg, dat viaduct is tijdelijk vervangen door een dubbel viaduct. Na het afgraven van het oude stukje N31 was er geasfalteerd, en ook stonden er nu al strepen op het nieuwe asfalt, zodat we niet alleen onder het oude viaduct de rotonde op konden rijden, maar ook via het nieuwe viaduct en de nieuwe weg er pal naast, vanaf de kant van het Texaco-tankstation naar de rotonde konden rijden. Dat nieuwe stukje asfalt stond nog wel vol met de bekende roodwitte schildjes, en er liepen wat werkmannetjes in de rondte. Ja we hadden mooi de tijd om dat te bekijken snoes, want ondertussen stonden wij in de file omdat de andere kant van het oude viaduct ook moest worden ontgraven. En daardoor kwam de vrachtwagen op de rotonde te staan, en moest ie daar een paar minuten stil blijven staan, totdat de machinist zijn bak vol had gegooid. Het valt nog tegen hoeveel mensen er in die paar minuten langs komen. Maar als we nu via dat nieuwe stukje weg hadden kunnen rijden, dan zouden we via de ‘verkeerde kant’ van de rotonde gewoon door kunnen rijden. Nu werd alles gewoon stilgezet door de verkeersregelaars en werden er maar mondjesmaat auto’s langs gelaten, waardoor er zelfs op de afrit auto’s stil kwamen te staan. In het kader van ‘we werken veilig, of we werken evengoed wel’ *smiley die aan z’n kin krabt* terwijl de gemoederen net zo snel opliepen als de temperatuur, werd ondertussen het hitteplan in werking gesteld. Tja hoe kun je blijven mopperen op een baas, als ie mensen met ijsjes langs de keten stuurt? Dat was gewoon weer geweldig geregeld. Daarna nog even insmeren met de zonnebrandcrème die in de toiletcontainers zijn opgehangen, en we konden er weer een middagje tegenaan.
Vrijdag begon met een ontspannen carpoolritje in een Skoda waarvan de airco het niet zou doen. Gelukkig was het ’s ochtends nog niet zo warm, maar de temperatuur liep snel op toen we eenmaal in de kantine op het ‘nieuwe Spaansenterrein’ zaten. Nog voordat ik aan mijn ontbijt kon beginnen, zat er al een chauffeur wanhopig om zich heen te kijken. Hij moest laden bij moot nummertje zoveel, maar niemand wist waar dat was, en ook stond er geen straatnaam bij *smiley die rood aanloopt* daar hadden we het van de week al eens over gehad. Terwijl behulpzame collega’s mijn broodjes bevrijdden uit het zakje, belde ik de uitvoerder op *smiley die staat te stampvoeten* waar ie die auto’s dan wel niet wilde hebben, en of ie er volgende keer even om wil denken, dat het anders op de bon word gezet. Alsublieftdankuwelfijnedagverderwerkzedoei *smiley die z’n witte bloes begint aan te trekken* zijn de uitvoerders zo simpel dat ze, als ze zelf eenmaal weten welk nummer waar is, ze denken dat de hele wereld dat weet, of schatten ze de chauffeurs zo hoog in dat ze denken dat die binnen een week weten welk nummer waar is? Ondertussen zitten wij ons er gewoon aan te storen, want wanneer we op de bonnefooi naar een werkvak rijden waarvan we denken dat dat het juiste mootnummer is, dan treffen we daar vaak verbaasde blikken en opgetrokken schouders. Sterker nog, er zitten uitvoerders tussen die de vraag waar het gestort moet worden, beantwoorden met “Jij bent toch de chauffeur, dat weet jij toch.” *smiley die aan z’n oorlellen trekt* rustig blijven snoes, wij kregen namelijk weer een apart stortje, tussen 2 viaducten in. Met aan de ene kant het gedender van het verkeer over het nieuwe viaduct, en aan de andere kant het gejekker van de sloopkraan die alvast begon met het afbreken van het oude viaduct. Ik was altijd in de veronderstelling dat wanneer je in een boom klimt om takken af te zagen, je jezelf niet moet vastbinden aan de tak die je gaat afzagen (Donald Duck, zeer geschikt lesmateriaal voor de Code 95), maar nu stond de sloopkraan op het viaduct dat uiteindelijk zal moeten verdwijnen, terwijl ondertussen het verkeer er nog onderdoor reed *smiley die achter z’n oor krabt* ach meestal gaat het alleen in de joetoepfilmpjes fout, en hier zag ik niemand met een camera, dus gebeurden er ook geen ongelukken, en kon iedereen zonder kleerscheuren de werkdag volmaken.
Om daarna snel naar Winkel toe te rijden, want bij de sierbestrating was de boel verbouwd. Niet alleen werd er geproost op een collega die met stille trom aan zijn pensioen was begonnen, ook werd er geklapt voor een collega die al 25 jaar bij de zaak zat *smileys die confetti strooien* compleet met een heus ABCtje werd hij bedankt voor zijn diensten, waarna de dames en heren van de bediening zich het vuur uit de sloffen liepen om iedereen te voorzien van verkoelende drankjes en lekkere hapjes. Niet alleen waren veel collega’s aanwezig, ook oude bekenden waren uitgenodigd, waardoor de achtergrondmuziek al snel werd overstemd door het luide geroezemoes van iedereen die gezellig aan het bijpraten was *smiley die aan z’n kin krabt* zouden ze ook trouwerijtjes doen bij de sierbestrating? Het is wel een heel fijne ambiance om te vertoeven, en voor de deur stond al een colonne Mercedessen klaar, als een soort volgstoet achter een koets aan.
Zaterdag was een dagje om lekker bij te komen en bij te kleuren. Het huishouden werd afgewisseld met een beetje zonnen, en zo kabbelde de dag voort, tot Wingman en ik door de overlevende zoemende parasieten uit de woonkamer vandaan werden gejaagd.
En helaas, ook ’s nachts waren er weer een paar op slinkse wijze de slaapkamer binnengedrongen. Dus verplaatsten we ons zondag weer naar de huiskamer. Terwijl Wingman zich klaarmaakte voor een spoedklus op de zondagmiddag, maakte ik me klaar voor de Formule 1 race op het circuit van Spa Francorchamps. Onze Max zou starten vanaf de voorste rij, naast Rosberg, met daarachter het getrappel van de 2 Steigerende Paarden. Kampioen-van-de-natte-billen Hamilton zou achteraan starten, omdat hij een aantal nieuwe onderdelen op zijn auto had. De start van Max viel een beetje tegen, de 2 Ferrari’s kwamen er meteen voorbij, waarna Max in de binnenbocht een gaatje zag. Als in een echte race gingen de Rode Stier en de 2 Briesende Paarden gezamenlijk de eerste bocht in, maar Vettel stuurde zo fanatiek in dat Raikkonen en Max in de knel kwamen. Vettel stuiterde naar buiten, Raikkonen werd tegen Max aangeduwd en tikte daarmee de voorspoiler stuk. In al dat feestgedruis wist Rosberg een mooie voorsprong te pakken, die hij de rest van de race vast hield. Alle actie was dan ook verderop in het veld. Max reed zijn rondje zonder voorspoiler en dus zonder al te veel druk op de neus verder, waardoor hij links en rechts werd ingehaald. Tijdens de neuswissel in de pits verloor hij nog meer plaatsen en kwam hij als 16e de baan weer op. Maar dat ging wel wat netter dan bij Raikkonen, waarbij de auto bijna in de fik vloog. De remmen raakten nogal verhit en een paar seconden stil staan voor een bandenwissel is dan geen probleem, maar nu de auto langer stil moest blijven staan om de neus te wisselen, wat ook nog eens erg moeizaam ging, betekende vlammen onder de auto. Dan was er even later ook nog de sensationele klapband van Sainz. De achterband klapte, waarna het leek alsof hij twijfelde of ie door wilde rijden of de auto aan de kant wilde zetten. De achterspoiler werd door het losvliegende rubber eraf geslagen en de auto reed op het rechtervoorwiel en linkerachterwiel de baan af, weer erop en er uiteindelijk toch maar weer af. Maar al dat spektakel viel in het niets bij het ongeluk van Magnussen, die zijn Renault met een slingertje achterwaarts in de banden parkeerde. Gelukkig kon hij nog zelfstandig uitstappen, wat ook makkelijker ging omdat een deel van het schokabsorberingssysteem tijdens de klap wegvloog. Met een hinkepootje werd hij in de ambulanceMercedes gezet, waarna het shovel-achtige rescuevoertuig (zoals ze dat zo mooi beschreven bij de Porsche Cup in het voorprogramma) de resten van de auto achter de vangrail parkeerde. Terwijl de rest van het peloton na 4 rondjes achter de safety car met een rode vlag naar binnen werd geleid, waren de marshalls druk bezig met het opknappen van de vangrail en bandenstapels. Na een korte pauze, waarin er hier en daar nog snel wat ductape werd geplakt op sommige racewagens, werd het potje weer vervolgd. En daar zagen we waarom Hamilton kampioen is geweest en ook nu vooraan staat in het algemeen klassement, want hij wist vanaf achteraan terug naar voren te klimmen, enigszins geholpen door de rode-vlag-situatie, tot aan een nette derde positie, achter zijn teammaat Rosberg en Max’s teammaat Ricciardo. Ondertussen klom ook Max weer terug naar een achtste plek, vechtend met voornamelijk de 2 bokkende hengsten. Er werd gereden op het scherpst van de snede, met hier en daar een stukje voorbij kerbstone of zelfs in berm, de top 3 was amper in beeld, want alle actie vond plaats rond de tweede helft van de top 10 en net daarachter. En het was net daarachter, op de elfde plek, waar Max uiteindelijk finishte voor het oog van de vele oranje-geklede fans. Laten we afsluiten met nieuws dat Magnussen gelukkig niet veel meer heeft dan een stijve enkel en dat Max heeft laten zien dat hij niet zomaar iets kado geeft. Dat belooft wat voor de race volgende week in Italie.
