Geachte Shirley, het niksdoen op de zondag dreigde bijna te mislukken, toen er plotseling een paar motorrijders het erf opreden. Tussen de buitjes door wilden de heren toch even van het zonnetje genieten, en nu kwamen ze gelukkig alleen een bakkie koffie halen. Konden Wingman en ik daarna snel door met niksen. Want maandag moesten we meteen ’s ochtends vroeg al volgas presteren. De auto naast jou had al 3 dagen stil gestaan en had niet meer genoeg stroom om wakker te worden. Even de startkabels erbij gehaald, maar helaas, de kap over de accu’s heen was zo goed beveiligd tegen diefstal dat zelfs 3 knoeiende chauffeurs niet bij de polen konden komen. De collega ging wachten op een monteur en wij reden alvast naar Amsterdam toe. Daar begon namelijk het grote werk op de A10 *smiley die een tromroffel doet* en we waren met een stuk of 70 auto’s uitgenodigd om daar te komen frezen. Alles was strak georganiseerd, iedereen had een routebeschrijving gehad zodat we allemaal wisten waar we ons moesten melden in het werkvak. Maar voor het zover was, moesten we eerst nog even in de file staan voor het werk, want ze konden blijkbaar al die auto’s niet kwijt. Het was even zoeken en rommelen met 5 frezen die ook nog eens tegen de richting in bezig waren, maar bij het tweede rondje ging het al wat vloeiender. Zelfs de ambulance die het werkvak doorkruiste kon ons niet van de wijs brengen. Het ideale moment om op het stort even uit te stappen voor een plaspauze en een TVO’tje. Jammer genoeg bleek in de chauffeurskeet (altijd de meest gammele keet tussen de professionele containerunits, makkelijk zoeken) dat de bekertjes op waren. Helaas voor de anderen, maar gelukkig heb ik altijd m’n eigen beker mee. Toen naar het toilet, daar was netjes een unit voor geregeld, wc papier, wasbakken, het hele feest was compleet, afgezien dan van het water *smiley die staat te stampvoeten* doortrekken en handen wassen moesten we maar even overslaan ofzo. Ik kon me niet inhouden om het toch even bij een uitvoerder-uitziend persoon te melden. Wij waren al weken van tevoren bezig, je hebt een heel boekwerk in de cabine liggen met alle regeltjes, chauffeurs moeten reflecterende wortelpakken aan anders krijgen ze 350 eipo bekeuring. We moeten ons aan de werktijden houden, en aan de maximale gewichten. Niet tuteren, niet harder 30 km/h, kleppen dicht zodra je onder de frees vandaan komt. Maar het water aansluiten of een grote voorraad bekers in de keet leggen? Nee hoor, dat kan allemaal later wel. Gelukkig werd het ook opgelost, sterker nog, we kregen tussen de middag zelfs broodjes en een blikje fris *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* de sfeer zat er goed in, tot we te horen kregen dat we moesten blijven tot alles klaar was. Het zou ongeveer 18:30 worden, maar misschien ook wel 20:00. Gelukkig was de cateraar weer opgeroepen, bij de weegbrug kregen de chauffeurs allemaal een bakje rijst met saté en een yoghurtje *smiley die over z’n buik wrijft* wat ik onderweg naar huis maar heb opgegeten, want tegen alle verwachting in was dat ook meteen het laatste rondje.
Dinsdag had ik in al mijn enthousiasme de wekker een uur later gezet. We mochten ons melden op stort Nauerna, om schoongemaakt zand naar de N241 bij Schagen te rijden. Van de planner mochten we uitslapen, maar ik had iets teveel uitslaaptijd ingecalculeerd. Met enige haast reden we via de Ring Alkmaar naar beneden, om daar de file in te duiken voor de Leegwaterbrug *smiley die z’n nagels in het stuur zet* dan maar langs het kanaal en via De Woude rijden. Waar we vervolgens voor een dichte brug stonden bij Molletjesveer. Op de terugweg dan toch maar de route via de A9 en de Leegwaterbrug, en daar bleek dat alle verkeer van beide kanten over 1 baan werd gestuurd. Om vervolgens bij Heerhugowaard weer de file in te duiken, omdat er na het spoorviaduct ergens ook een ongeluk was gebeurd. Nee het was niet de ochtend met de meeste opbrengst. Terwijl ik me irriteerde aan de mensen die absurd vroeg invoegden en de doorstroom flink afremden rondom de Leegwaterbrug, was er op de radio veel te doen over de campagne van SIRE, die graag wil dat jongens weer jongens kunnen zijn. Ze moeten weer kunnen stoeien en ravotten, want dat gebeurt te weinig, zowel thuis als op school. Niet alleen is het de schuld van de vele juffen in het onderwijs, die graag willen dat iedereen rustig op z’n stoel blijft zitten en vooral geen valpartijen veroorzaakt tijdens de gymles, maar ook ligt de schuld bij de ouders. Tenminste zo werd er gezegd. Volgens mij komt het voor een groot gedeelte ook door de verstedelijking. Alles is volgebouwd met betonnen elementen, en als er ergens een speeltuintje is dan liggen daar rubberen tegels. Dat werkt niet voor jongens, die moeten hun energie kwijt kunnen, bewegen en spelen, zo zitten ze nou eenmaal in elkaar. En meisjes trouwens ook, alleen doen die het in wat mindere mate. Het is niet zo gek dat er vooral jongens aan dingen als parkoer (door de stad rennen en over bankjes en muurtjes springen) of hooliganisme doen. Het zit in hun natuur, en daar geven ze gehoor aan, soms op de goede manier, soms breken ze daarbij een hele stad af. Dan vond ik dat andere nieuws ook niet zo verrassend, dat er steeds meer kinderen naar een privéschool gaan. In klasjes van 10 in plaats van 30 kinderen is er veel meer aandacht en ruimte voor het individu. Dat zou mij die 16.000 euro wel waard zijn.
Woensdag mochten we weer naar Nauerna, dit keer waren we er netjes op tijd, niet verrast door late wekkers of files voor bruggen, en konden we mooi voor de weegbrug het kwartiertje erop smokkelen. Wat niet nodig bleek te zijn, want zodra we het werkvak indoken bij Schagen liet jij met een flinke klap weten dat het over was met de pret. Gelukkig stonden we nog enigszins aan de kant geparkeerd, want met een gebroken aandrijfas konden we geen centimeter meer verder rijden. Gelukkig waren de monteurs snel ter plaatse en in al mijn enthousiasme stond ik al om ze heen te draaien om te helpen. Waarbij ik dan vooral in de weg loop, want terwijl de mannen met het gereedschap lopen alsof het handtasjes zijn, zeulde ik met de aandrijfas alsof ik een olifant probeerde in dragen *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* wat een fijne knapen zijn het toch ook, die monteurs, door het zand onder de auto doorkruipen, met zware troep sjouwen, meteen weten welke boertjes en moutjes er los gedraaid moeten worden, het zijn wel de mannen die het bedrijf op een gesmeerde manier laten doorrollen. Na een paar uurtjes gingen we weer op pad, en hoorde ik op de radio dat de kwaliteit van het sperma van de Nederlandse man er de laatste jaren nogal op achteruit is gegaan. Sterker nog, het word voor stelletjes nu al zo moeilijk om ‘gewoon’ zwanger te worden, dat deskundigen aan de bel trekken. Ze zeggen dat er teveel chemicaliën, en dan vooral synthetische vrouwelijke hormonen, in het drinkwater, eten en gebruiksvoorwerpen zitten. Makkelijk te verklaren, want water zit overal in. Koeien drinken het, dus die hormonen zitten ook in de biefstuk, die in het plastic bakje zit waarbij ook water is gebruikt om te vervaardigen *smiley die aan z’n kin krabt* opeens vallen er veel dingen op z’n plek. Dat zoveel kerels aan gevaarlijke dingen doen als parkoer, hooligangekte, straatracen en absurd veel sporten om Amerika’s volgende Ninja te worden, dat komt misschien wel omdat ze onbewust ‘weten’ dat hun kwakkie niet goed is, en daarom dus meer risico nemen om indruk te maken op de vrouwtjes. En het groeiende aantal scheidingen, dat is ook duidelijk, mannen moeten nu vaker schieten voordat het raak is, dus dan kan je maar beter proberen je kansen zoveel mogelijk te spreiden. Gelukkig hoef ik me niet druk te maken om zwemmertjes, zolang ze maar netjes in de rubberen vissenkom blijven rondspartelen.
Donderdag *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* mochten we ons weer eens melden in Harlingen. Gelukkig konden we bij een collega slipstreamen, want het was alweer een tijd geleden dat we de A7 omhoog reden om de dijk over te steken. En dan was de weg ook nog eens aangepast bij de sluizen, omdat er gewerkt werd. Gelukkig konden we ons zonder vertraging bij de keet melden, nadat we het hele werk onder ons voorbij hadden zien trekken. De definitieve vorm is aardig zichtbaar, en er is ook wel flink gewerkt in de langgerekte badkuip, maar zo hier en daar twijfel je wel of ze oktober zullen halen. Alhoewel het snel kan gaan met die betonjongens. We stapten de keet in, en de sfeer was als vanouds, alsof we nooit weg waren geweest. De uitvoerder kwam binnenlopen met het verhaal dat hij het niet helemaal snapte. Hij had een nieuwe update gehad van IOS op zijn telefoon, zei hij tegen een machinist, en nu zouden alle problemen opgelost moeten zijn, maar die machinist zat er nog! *smiley die grijnst* heerlijk als je zo kunt werken. Met 2 auto’s waren we die dag bezig om een slootje uit te graven, en de klei af te voeren naar het gronddepot aan de andere kant van industrieterrein Oostpoort. Het was lekker rustig op het werk, en voor we er erg in hadden was de dag alweer voorbij. Na meer dan 20 vrachten klei mochten we in Harlingen nog even een vrachtje grind laden voor Schagen, en zo reden we na gezellige dag weer achter elkaar aan terug de dijk over.
Om vrijdag het grind te lossen bij de loswal in Schagen, en daarna meteen draineerzand te laden voor een klusje in Sint Maartensbrug, vlakbij Sint Maartensvlotbrug, aan de Sint Maartenseweg. Jawel, ze zijn in die regio erg creatief met dorp- en straatnamen. Samen met een collega toerden we de hele dag vanaf het industrieterrein bij Schagen door Schagerbrug heen naar het weiland bij Sint Maartenergens. Langs huizen die zich stuk voor stuk laten omschrijven als karakteristiek en authentiek in een pittoreske omgeving. Bij sommige betekende dat scheefgezakte en vervallen arbeidershuisje, in een omgeving die zo rustig is dat zelfs het kerkhof niet vol ligt, bij andere betekende dat statige en klassieke herenhuizen met hoge ramen en een trap naar de voordeur, in een landelijke omgeving met uitzicht over weilanden gevuld met koeien, schapen en hier en daar wat paarden. Het knusse Schagerbrug leek daarbij wel een stadscentrum, zo krap dat we via het woonwijkje terug reden in plaats van de hoofdweg, omdat we anders de vlaggen en uithangborden van het restaurant op de hoek af zouden rijden. Ik geloof dat we alle huizen wel hebben kunnen zien, want de verwachte 15 vrachten werden uitgebreid naar 20.
Ondanks dat we iets later klaar waren dan verwacht, waren we evengoed nog op tijd voor de borrel. Op de zaak werd namelijk gevierd dat de theoretische bouwvak ging beginnen. De tap was al opgebouwd en ik was mooi op tijd voor de speech van de directeur die eigenlijk nooit speeched, maar wegens omstandigheden nu naar voren was geschoven. Hij had alleen maar goed nieuws, het draaide lekker in het eerste halfjaar, en de vooruitzichten voor na de bouwvak zijn ook niet verkeerd. En daarmee was het buffet geopend. Eten in overvloed, vlees van de barbecue en grote schalen met salades *smiley die over z’n buik wrijft* heerlijk zulke feestjes. Het was een vrolijk gebabbel met alle collega’s, het werk en alles daaromheen werd nog eens besproken, maar geheel tegen de traditie in zwaaide ik toch voor middernacht al af.
Zodat ik zaterdagochtend nog enigszins op tijd naast m’n bed stond. Even snel een wasje draaien, ondertussen de zondagse kleren aan, schminken, was ophangen en naar Heiloo toe, waar Oma met een groot gezelschap wilde vieren dat ze 90 zou worden *smileys die in de lampen hangen* met een vrolijk Lang Zal Ze Leven werd ze naar de ingang van de zaal begeleid, waarna iedereen iedereen ging feliciteren, terwijl het personeel ondertussen ongeduldig stond te wachten met potten koffie en schalen vol gebakjes. Natte zoenen en kadootjes vlogen Oma om de oren, en eindelijk was daar dan ook tijd om even te gaan zitten en rustig wat te babbelen. Maar niet voor lang, want omdat Oma een trouw kerkganger is (of kerkgangster?) was er een speciale mis voorbereid. Er werd gebeden, gevraagd om vergeving, gezongen, we zagen het brood en de wijn *smileys die proosten* en de collecte, die bestond uit een grote bos rozen, werd aan een goed doel gedoneerd. En wat is een kerkmis zonder kerkkoor? Dus werd na de mis Oma’s koor naar voren gehaald om wat mooie liederen te zingen. Nadat de rust weer was wedergekeerd, werd iedereen de zaal uitgeveegd, zodat het buffet kon worden klaargezet. We probeerden nog een groepsfoto te maken waarop de enthousiaste achterkleinkinderen stil stonden en tegelijkertijd lachten, en toen mochten we weer naar binnen voor een uitgebreide avondmaaltijd *smiley die over z’n buik wrijft* je snapt dat ik die avond wel een paar uurtjes op de bank heb liggen uitbuiken.
Om vervolgens zondag weer topfit uit bed te rollen, want ik had samen met Zusje en Vriendin afgesproken om te gaan shoppen. Met een paar belangrijke feesten die op de agenda staan, is het wel nodig om een knappe jurk in huis te hebben, met bijpassende schoenen. Maar geen ‘knappe jurk’ zoals iedereen die al heeft, en gelukkig heeft Zusje dezelfde *smiley die aan z’n kin krabt* laten we zeggen ‘aparte’ smaak als mij, dus kwamen we bij een ietwat alternatief winkeltje uit. Op een rustig industrieterrein in Wormerveer vonden we in een hoekje tussen een bouwmarkt en een agrarische gereedschapswinkel een grote etalage gevuld met felle kleurtjes en vrolijke vrouwen. De prikkels kwamen over de drempel heen, maar toch stapten we naar binnen. Vriendin kreeg last van koude rillingen bij het zien van al die wijd uitlopende bloemenprints en Zusje en ik waren zo overweldigd door het aanbod dat we bijna omver werden gelopen door de vele Lindy Hoppende Rockabella’s die er rondstruinden. Ondanks de drukte was het heerlijk shoppen, iedereen was vrolijk en zei ‘pardon’ in plaats van ‘kutwijf’ wanneer ze elkaar per ongeluk aanstootten. We moesten even wroeten tussen de diverse bloemen-, fruit-, dieren- en Alice in Wonderlandprintjes, maar uiteindelijk kwamen we met een paar hele mooie stukken het kleedhokje uit *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* Vriendin wist mij uit een koeienjurk en een eenhoornprint vandaan te praten, en zo stonden Zusje en ik uiteindelijk gezusterlijk naast elkaar voor de spiegel in vrolijke bloemenprints. Nog even een paar leuke schoenen erbij, hapje eten, boodschapjes doen, en toen was het vrouwendagje alweer voorbij. Maar het feest ging door, want Moeder had voor het avondeten pannenkoeken gemaakt *smiley die ligt te puffen op de bank* na al die bourgondische maaltijden ga ik nu even rustig afwachten tot Wingman straks thuiskomt van het Truckstar festival, en dan kunnen we lekker samen in slaap vallen *smiley die een kushandje doet* fijne avond allemaal.
