Afgelopen maandag, 29 oktober 2018, ben ik (Alex Miedema, red.) getrouwd met Hanna Laun, die sinds die tijd Hanna Miedema-Laun heet. Dit vond in verband met de slechte gezondheid van mijn vader in mijn ouderlijk huis (ook mijn geboortehuis) plaats, voor slechts een select gezelschap. Dit is ook de reden dat het huwelijk al slechts 22 dagen na het aanzoek was, zodat mijn vader er nog als mijn getuige bij kon zijn. Heel veel dank aan gemeente Leeuwarden en met name Greta, onze Bijzonder Ambtenaar van de Burgerlijke Stand, die dit mogelijk hebben gemaakt. Voor Hanna waren haar beide ouders, samen met hun partners, vanuit Duitsland over gekomen als getuige.
Om het wat meer op een trouwlocatie te laten lijken hebben we voor de gasten arriveerden eerst het ouderlijk huis een beetje versierd.
De Saab fungeerde als trouwauto en kreeg voor die gelegenheid een bloem op de neus.
Omdat de Duitse familie toch geen Nederlands verstaat, hebben we besloten de bruiloft in het Fries, de taal van de liefde, te doen. Wij vertaalden dan samen de tekst van de BABS naar het Duits.
Met dank aan het MCL kon mijn vader er thuis bij zijn, toch veel fijner dan als we naar het ziekenhuis hadden gemoeten.
Het schip op de achtergrond komt rechtstreeks van mijn ouders hun trouwkaart afgezeild.
Het naamschild bij mijn ouders op het huis, maar wel passend, want nu is er nog een familie Miedema bij.
Nibbit-rings? Yup, daarmee heb ik Hanna ten huwelijk gevraagd. Ik had natuurlijk ook wel een gouden ring kunnen geven, maar als het er echt op aan komt heb je niets aan goud. Dat kun je niet eten. Op de achtergrond staan de glazen voor de ‘sektempfang’ al klaar, een Duitse traditionele ontvangst met naar keus champagne, sinaasappelsap, of een mix daarvan.
Mijn zus en zwager hadden als kado de bruidstaart geregeld. Deze was nog lekkerder dan dat hij mooi was!
Na de ceremonie en koffie met gebak, gingen we met een deel van het gezelschap naar Zwarte Haan.
Op onze eerste date had ik Hanna ook al meegenomen naar dit prachtige plekje. De foto die ik toen voor de grap maakte, en niet van had durven dromen dat het waarheid zou worden, verdiende een remake. In verband met de kou op de dijk had Hanna haar trouwjurk toen al verwisseld voor wat warmers. Wie speciaal naar deze blogpost is gekomen voor een foto van Hanna in haar bruidsjapon moet ik dus teleurstellen, jullie zullen me op mijn woord moeten geloven dat ze er prachtig uit zag.
We hadden nog wat tijd over tussen ons bezoek aan Zwarte Haan en het gezamenlijk diner, die hebben we gevuld met een bezoek aan de kringloopwinkel in Sint Annaparochie. Daar kon ik mezelf een Tatra als huwelijksgeschenk geven. Hier draag ik nog wel mijn trouwkleding, maar met een winterjas er over. De hoge cilinder (hoed) was inmddels vervangen voor een iets meer practische Kleyn-pet.
We hebben honderden felicitaties ontvangen via de sociale media, sommige mensen namen zelfs de moeite om een kaartje of kado te sturen. Heel erg bedankt daarvoor!
We zijn beide geen ringen-mensen, in plaats daarvan laten we een ‘handpoked’ tattoo zetten. Hopelijk hebben we de financiën om in de zomer in de buurt van de Nürburgring (precies tussen de beide families in op een voor ons bijzondere plek) nog een mooi feest te organseren voor een iets groter gezelschap, om onze liefde voor elkaar nogmaals te vieren.
Ik was nooit een voorstander van trouwen. Je kunt ook van elkaar houden zonder dat je dat in een document bevestigd. Wat ik niet verwacht had, is dat het echt anders voelt. Ik ben blij dat we het toch gedaan hebben, en dat al onze ouders (en mijn broer, zus en zwager met hun kinderen) er bij konden zijn.
Gefeliciteerd met jullie huwelijk,mooie reportage.