Beste Babette (deel 64) eerste rondje gestrooid

Beste Babette, maandag begon makkelijk dacht ik. Zand rijden van Alkmaar naar Heerhugowaard, het grote bouwplan waar we al vaker heen waren gereden. En dus stonden we netjes bij de ovale rotonde constructie te wachten tot iemand ons kon vertellen waar we precies moesten zijn. In het donker zagen we de lichten van de auto’s verschijnen, de grondwerkers en een machinist, die de hekken voor ons opzij trokken zodat we konden kiepen. Onderweg met de tweede vracht belde de planner op, dat we verkeerd stonden te kiepen. Het werk in Heerhugowaard is namelijk zo groot, dat er meerdere uitvoerders liepen, en wij stonden blijkbaar bij de verkeerde. Het andere gedeelte werd beheerd door 2 uitvoerders met dezelfde naam, maar het telefoonnummer dat ik erbij kreeg, werd niet opgenomen. Even een roepie via het bakkie, blijkbaar was die ene uitvoerder op vakantie, dus belden de machinisten naar een andere uitvoerder, en kreeg ik te horen dat er hier 4 vrachten moesten leggen *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* zat ik toch niet helemaal fout. Daarna konden we door naar het werk van de andere uitvoerder. Wij lekker verder met ons rondje, belde de andere uitvoerder op, waar ik bleef *smiley die met z’n ogen rolt* bleek dat we een paar kilometer verderop moesten zijn, langs een parallelweggetje dat nog niet in de navigatie bestaat, in een hoek waarvan ik niet had verwacht dat het werk zich helemaal tot daar aan toe zou uitstrekken. Het kostte een paar belletjes, maar eindelijk wist iedereen waar ie zijn moest. Tot er een collega opdook met een 10×4, die 4 vrachten naar Heerhugowaard moest brengen *smiley die grinnikt in z’n knuistje* dat waren de vrachten die wij al hadden gedaan. En bij ons meehelpen had geen zin, want jij kwam met al je sperren niet eens achter in de zandbaan, laat staan een auto zonder extra aandrijving. Uiteindelijk wisten we toch nog 8 vrachten op de juiste plek te krijgen, in plaats van de 9 die er op de bon stonden. Nieuws heb ik amper geluisterd, afgelopen vrijdag kwam ik er namelijk achter dat Radio Decibel weer in de lucht is *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* dus heb ik weer eens lekker ouderwets muziek zitten luisteren. Heerlijk! Het nieuws over de Formule 1 race van gisteren, moest ik ’s avonds van Wingman en via sociale media horen. Hamilton had 5 seconden straf gekregen voor zijn actie op Albon, daardoor werd Sainz derde. Maar er was ook nog een onderzoekje gestart naar Sainz, omdat ie met zijn DRS open door het gele-vlaggebied was gereden. In een Italiaanse krant had Binotto, teambaas van Ferrari, laten weten dat Vettel en Leclerc wat beter moeten luisteren. Uiteindelijk zijn ze ook maar werknemers. Goedbetaald, dat wel, maar ook zij staan gewoon tussen de anderen op de loonlijst, dus daar moeten ze zich wel naar gedragen. Wat alle sportactiviteiten, overwinningen, straffen en teamorders weer even in perspectief plaatste, was het nieuws dat de opa van Verstappen was overleden. Dan is de sport toch uiteindelijk ook maar gewoon een spelletje.

Dinsdag stonden we wel meteen op het goede werk in Heerhugowaard. Even twijfelde ik nog, omdat de hekken dicht waren toen we aan kwamen rijden, maar volgens de uitvoerder zaten we goed. Na een paar vrachten stuurde de machinist ons toch weer naar een andere plek, het zand was te zwaar om doorheen te ploegen, er zouden in de loop van de dag rijplaten gebracht worden, en zijn kraan zou nog effies stil komen te staan voor onderhoud. Dus reden we via Reigersdaal, tussen schuren, pitstops en nachtzusters door (het staat er echt allemaal op de bordjes) naar de achterkant van het werkje waar de kraan stond. Konden we mooi in depot kiepen. Een depot dat iets groter werd dan verwacht, want nu we de weg wisten, konden we op volle snelheid doorrijden en 12 vrachten neerstorten. Alhoewel volle snelheid ook niet helemaal klopte… Op het nieuws werd verteld dat files 1,4 miljard schade hebben opgeleverd aan de economie in 2018. Reden genoeg voor BNR om 5 dagen lang tijdens de Big Five van de Files een uur lang met een deskundige te praten. Vandaag kwam er een verkeerspsycholoog vertellen over wat mensen doen. Hoe ze zeggen dat ze doen (ik rijd altijd keurig netjes volgens de regels) en hoe ze vervolgens echt rijden (maar als iemand anders mij irriteert dan ga ik die wel vol gas voorbij/lopen sarren/dwars zitten als ie op het laatste moment wil invoegen). Ik heb gebiologeerd zitten luisteren, want het is precies wat we dagelijks tegenkomen. Mensen hebben geen geduld, zodra iemand ietsie te langzaam rijd of een richtingaanwijzer vergeet, dan word daar op gereageerd met middelvingers en remacties. In files word continu van baan gewisseld om in de snelste rij te kunnen staan, terwijl ze er aan het end van de rit nog geen halve minuut mee opschieten, maar er achter hun wel een langere file ontstaat omdat anderen voor ze moeten remmen. De psycholoog constateerde ook dat inmiddels ook wel is bewezen dat mensen niet kunnen invoegen. Het is de bedoeling dat je doorrijd tot het einde van de invoegstrook, tot net voor het rode kruis op de snelweg of tot net voor de pijlen bij een weefvak (zo’n oprit die meteen ook een afrit is), op die manier kunnen mensen op de ene rijstrook ruimte maken voor invoegers, terwijl de invoeger zelf de snelheid alvast kan aanpassen en er vervolgens heel vloeiend tussen kan rollen. In de praktijk zijn er een paar mensen die dat doen, die worden verketterd als rasechte verkeershufters, en het merendeel probeert z’n auto er meteen bij het eerste witte blokje na de doorgetrokken streep tussen te frotten. Op de oprit is er nog een halve kilometer leeg asfalt, op het kruispunt daarachter loopt het verkeer vast en kunnen zelfs mensen die een andere richting op willen niet doorrijden. De autonoom rijdende auto zou in deze gevallen wel een ideale oplossing zijn. In de loop van de dag zagen we ook nog wat niet-autonoom rijdende auto’s langs gaan. Een gele Lamborghini Diablo, een twotone grijze Maybach (niet te verwarren met de simpelere Mercedes) en een aftandse camper met een autootje op de trekstang. Niet een streling voor het oog, het was meer het rijgedrag waardoor ie opviel. Vanuit een zijstraatje dook ie zo voor ons de weg op, dat kan, beetje daapse actie maar misschien had ie haast? *smiley die met z’n ogen rolt* misschien ook niet, want vervolgens reed ie niet harder dan 70 op een provinciale weg waar je 80 mag. Op een dubbelbaans stuk bij een verkeerslicht probeerde ik er voorbij te komen, maar toen trapte de parg wel het gas in *smiley die aan het stuur knaagt* waardoor ik met boos seinende auto’s achter me moest invoegen. Verderop richting Ring Alkmaar word het traject langere tijd tweebaans, alle ruimte om er voorbij te gaan, maar die smerige klootviool presteerde het om hier opeens wel 80 te gaan rijden, de teringlijer! Wat een kuthufter! Tot het schaamrood vanuit mijn kraag omhoog kroop, en ik me bedacht dat dit precies de dingen waren die de psycholoog vanochtend beschreef. Scheelde het een halfuur op een rondje? Hooguit een paar minuten, die ik net zo snel weer zou kunnen verliezen voor een rood verkeerslicht of een openstaande brug. Sterker nog: ondanks het dwarszitten van die campermafklapper waren we nog zo op tijd klaar dat we in Schagen een vrachtje bollenzand konden laden om de dag mee af te sluiten.

Thuis even lekker alles van me af praten? Nou nee, na het eten werd ik gebeld om een rondje te gaan strooien *smiley die strak staat in z’n tuigje* het eerste rondje! Totale paniek natuurlijk! Mijn strooitrekker stond nog in de garage, gelukkig was de monteur net klaar met dingen doen en kon ik haar zo meenemen naar het steunpunt, waar we net als bij de vlootschouw allemaal onder hetzelfde afdak stonden te kloten. Er waren 3 coördinatoren aanwezig, zodat ze allemaal een beetje konden warmdraaien voordat ze straks aan hun omstebeurt-diensten beginnen. We waren rond 20:15 gebeld, wat betekende dat een groot deel van mijn iets aangepaste rondje zich tussen 21:00 en 22:00 bevond *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en dan werden de ‘90s at nine gespeeld op Decibel, zodat ik mijn rondje kon rijden met rustgevende happy hardcore over de krakerige speakers. Terug bij het steunpunt bleek nog niet alles te zijn opgelost. De waterdruk bij het schoonmaken was nog steeds belabberd. Het schijnt dat er wel een sterkere pomp is aangesloten, maar die stuwt het water naar kantoor, in plaats van het buitenterrein. Naar verluidt hoef je bij het handen wassen boven op kantoor geen zeep te gebruiken, er staat zoveel druk op dat het velletje van je handen word gesproeid. En dan werd er ook nog eens verteld dat de stroomaansluitingen bij de wasplaats eigenlijk niet geschikt zijn om bij water te gebruiken *smiley die op tafel trommelt* wat betekent dat we het hele vorige seizoen nogal risicovol te werk zijn gegaan. Na een jaartje kinderziektes aanwijzen, blijkt dat we een steunpunt hebben van 6 miljoen (of hoeveel was het ook alweer?) dat nog steeds niet voor elkaar is. De moed zonk ons in de schoenen, moeten we zo nog een hele winter werken? Laten we het positief afsluiten: er was wel koek, en dan niet de ouwe koek die er nog stond van vorige winter, we mochten onze strooiers onder het andere afdak op de nieuw gestorte betonvloer parkeren, en in tegenstelling tot heel vorig jaar kwam dit keer zelfs de oppercoördinator een kijkje nemen en meehelpen.

Woensdag lekker uitslapen na zo’n enerverende avond? Nou nee, Wingmans auto moest naar de garage voor een APKtje, dus stond ik al vroeg in de ochtend ramen te krabben zodat ik de auto weg kon brengen. Met Taxi Snor weer naar huis, boekie lezen, bank hangen, tot Wingman belde dat de auto klaar was. Taxi Snor weer opgetrommeld, auto weer thuis gebracht, eten gekookt voor de kostwinner, vrije dag weer voorbij.

Donderdag was het Nationale Thuiswerkdag, georganiseerd door BNR Nieuwsradio, je weet wel, die zender waar de hele week over de file werd gepraat. Tussen de lekkere nummers op Decibel door, heb ik toch nog wat praatradio zitten luisteren, omdat de DJ’s ook allemaal vanuit huis presenteerden. Tussen de serieuze onderwerpen door, hoorden we katten spinnen en keukengeluiden als de vrouw des huizes brood ging smeren voor de hele crew. Er was een DJ die een klassieke brommer in zijn huiskamer had staan, waarvan de tuter nog werkt *smiley die grinnikt in z’n knuistje* elke nieuwe gast werd aangekondigd met een luide tuut. Wat een heerlijke gezellige, kneuterige radiodag was het. Ondanks dat er massaal was opgeroepen om met de radiomannen en -vrouwen mee te doen, leek het nog wel erg druk op onze route tussen Alkmaar en Heerhugowaard. Ook aan de filemeldingen te horen, waren er maar mensen die meededen met deze verminder-de-files-actie. Niet dat thuiswerken zo zaligmakend is hoor, want het schijnt dat mensen die een paar dagen thuis werken, verder van het werk gaan wonen, waardoor ze de andere dagen juist langer onderweg zijn (en meer emissies uitstoten). Ook moet thuis de kachel blijven branden, zijn de lichten, computer en koffiezetapparaat aan, terwijl al die dingen op kantoor ook aan staan, waardoor je dus eigenlijk dubbel stroom en gas verbruikt. Voor mij maakt het sowieso weinig uit, want om te werken met jou moet ik toch de deur uit, of ik je nou op de oprit zou parkeren of eerst naar de zaak toe moet. Een ander bericht was dat de maximumsnelheid op provinciale wegen misschien ook wel omlaag moet, van 80 naar 60. Nog voordat het bericht overal werd genoemd, kwam TNO al met een antwoord: van alle auto’s, busjes en vrachtwagens die ze hebben onderzocht, loopt de motor optimaal bij snelheden van 80 (vrachtwagens) tot boven de 100 km/h voor personenauto’s. Sterker nog, als je iedereen 60 laat rijden, komt er juist meer uitstoot in de lucht. Daar heb ik nog een praktisch argument bij, want al een paar dagen rijd ik van Alkmaar naar Heerhugowaard en weer terug, en het is opvallend hoeveel auto’s er geen 80 rijden op de provinciale weg. Dat ze 75 rijden omdat jij een geijkte teller hebt en er bij personenauto’s dan 80 in het dashboard staat, dat is tot daar aan toe. Maar dat mensen langzamer optrekken dan jou wanneer je leeg bent, en niet harder gaan dan 60, 65, soms een uitschieter naar de 70 km/h *smiley die aan het stuur knaagt* niet omdat er een zware vrachtwagen voor rijd, maar gewoon omdat ze niet harder gaan *smiley die begint te schuimbekken* dan denk ik: verhoog de snelheid naar 100 km/h op provinciale wegen, dan gaan mensen tenminste 80 rijden en kan het vrachtverkeer ook lekker doorstromen.

Over doorstromen gesproken, vrijdag mochten we weer naar het werk in Heerhugowaard rijden, nu voor de uitvoerder waar we maandag waren begonnen en eigenlijk niet moesten zijn. In plaats van ‘buitenom’ te rijden, via de N242, de nieuwe N194 en dan bij het crematorium Heerhugowaard in, gingen we nu ‘binnendoor’ via de Westtangent, Vondellaan en Beukenlaan, waarna we via een aangewezen sluiproute zo het werk op konden draaien. Ja zeg het maar, wat is wijsheid, buitenom rijden en alsnog een stukje binnendoor om op het werk te komen, terwijl je je ondertussen ergert aan mensen die geen 80 durven te rijden, of binnendoor en je irriteren aan verkeerslichten die niet op elkaar zijn afgestemd, mensen die 50 km/h in de bebouwde kom te langzaam vinden en rotondes waar fietsers van links en rechts komen. Gelukkig was er goed nieuws op de radio, want gisteravond laat maakte de minister van Infra bekend dat er een kleine miljard aan infra word uitgegeven de komende jaren. Snelwegen worden verbreed, het openbaar vervoer word uitgebreid en er komen duizenden huizen bij *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* iedereen repte over ‘het grote Sinterklaascadeau’ en dat het rapport van de minister leek op het grote boek van Sinterklaas, allemaal blije mensen! Tot iemand zich afvroeg wanneer we daar dan precies mee gaan beginnen, want we zitten toch nog met de kwestie PAS en PFAS? Misschien had de minister het niet ’s avonds laat bekend moeten maken, wazig door het slaaptekort, mogelijk zelfs in een klein cafeïne-delirium geraakt. Misschien had ze er nog even een nachtje over moeten denken, voordat ze iedereen blij zou maken met zoveel werk, wat nog niet kan beginnen voordat provincies hun vergunningen hebben verleend. Die ze niet zomaar mogen uitdelen omdat de landelijke overheid regels heeft gemaakt over de uitstoot van stikstof en de hoeveelheid chemische stofjes in de grond. Ander nieuws dan: al voor de derde keer deze week kwamen we de gele Lamboghini Diablo tegen, voor het eerst deze week een flashy blauw gewrapte Maserati met een fijne, donkere uitlaatbrul. Ook op de radio ging het over auto’s, want Tesla liet de nieuwe Cybertruck zien. Lastig te omschrijven op de radio natuurlijk, maar er kon niet gezwegen worden over de bombarie waarmee Elon Musk deze auto aan de wereld liet zien, zo trots als hij was op de kenmerken waarmee dit model zich onderscheidde van anderen. Zoals de kogelvrije ramen *smiley die grinnikt in z’n knuistje* waar een grote barst in verscheen toen iemand er een steentje tegenaan gooide als demonstratie. Het leek Tesla-bashing-day te zijn, want ook de taxirijders waren boos op het merk. Sommigen moesten wel 33 keer terug naar de garage met hun Tesla met blauwe kentekenplaten, omdat de auto nogal ‘onbetrouwbaar’ was. Daardoor konden ze niet werken, want met een vervangend voertuig mag je niet zomaar gaan taxiën. Huiliehuilie natuurlijk. Gek genoeg rijden er weinig taxichauffeurs met een Toyota, Honda of Mitsubishi in de rondte, merken die steevast in de top 3 eindigen als meest betrouwbaar. Dat argument kan dus van tafel. Een paar jaar geleden probeerden de taxichauffeurs Mercedes ook al in de afgrond te duwen. De Duitse tank met de ronde koplampen zou storingsgevoelig zijn en bladiebla, een smet op het blazoen die er lastig uit te wassen leek. Opvallend dat veel chauffeurs bleven kiezen voor een auto met de kenmerkende ster op de neus, ondanks het slechte imago wat ze zelf hadden gecreëerd. Over slechte imago’s gesproken: ook de autonoom rijdende auto was weer aan de beurt. Het eerste dodelijke ongeluk waarbij iemand op straat werd aangereden, is geanalyseerd. Het stond breed uitgemeten in de kranten, een aangepaste Volvo van Uber had een vrouw aangereden die met de fiets aan de hand de weg overstak. Het allereerste dodelijke ongeluk was trouwens met een Tesla, daarbij kwam alleen de bestuurder zelf om. Gevoelsmatig iets minder erg dan wanneer autonoom rijdende auto’s mensen op straat aanrijden. Maar goed, de analyse dus. De software was uitgeplozen en daaruit bleek dat de auto het lastig vond om de vrouw in een categorie te plaatsen. Het object stak over op een plaats waar dat niet mocht, en liep met een fiets aan de hand. De auto classificeerde het object als ‘overig’, daarna ‘auto’, vervolgens toch als ‘fietser’, nee ‘overig’ nee toch ‘fietser’, merkte pas 1,2 seconden voor impact op dat het object op dezelfde rijbaan als de auto terecht zou komen, ging hard aan het rekenen om de juiste handeling te kunnen kiezen, en uiteindelijke remde de auto pas 0,2 seconden voor impact. Erg? Ja natuurlijk, een vrouw is overleden. Kijken we naar het grotere plaatje (zonder dat ik hiermee het verdriet van rouwende nabestaanden wil onderkennen), dan zie je dat autonoom rijdende auto’s in de afgelopen paar jaar slechts een kleine tiental doden hebben opgeleverd, terwijl de door de mens bestuurde auto jaarlijks 1,3 miljoen doden maakt. Dat is een verschil van bijna 1,3 miljoen. Misschien is het idee van China dan nog niet zo gek. In plaats van de autonome auto’s te laten reageren op onverwachts overstekende mensen, maken ze daar wijken geschikt voor ‘driverless cars’, waarbij de wegen worden omheind waardoor auto’s makkelijker in een treintje achter mekaar aan kunnen rijden.

Zaterdag had ik belangrijkste werk van alle klussen die dit jaar voorbij waren gekomen, Sinterklaas zou zijn entree maken bij Spaansen, en ik was gevraagd om hem ’s middags naar de sierbestrating in Winkel te rijden. ’s Ochtends was hij al in Harlingen geweest, daarna was het westelijke deel van Fryslân aan de beurt. Ik liep bijna krom, zoveel druk en verantwoording lag er op mijn schouders. Het was de bedoeling dat ik de Goedheiligman en 2 Pieten naar de kinderen toe zou rijden met een klustrailer. Als je alle dagen met een vijfasser op pad bent die starre achterassen heeft, dan is een trekkeropleggerconstructie met een gestuurde trailer wel even iets heel anders. Van de zenuwen pakte ik ook nog eens de verkeerde auto *smiley met het schaamrood op de kaken* zonder cadeaus stonden we op het pad, Piet in de war, Sint boos, snel weer instappen en de andere auto ophalen. Voor de tweede maal kwamen we de straat in rijden en stonden ze allemaal weer te juichen en te zwaaien, te klappen en te springen. Dan heb ik het alleen nog maar over de ouders. De kinderen stonden zo strak van het suikergoed en de zenuwen, dat hun kaakjes harder knarsten dan de Sint zelf, toen hij met een trappetje van de trailer af klom. Mijn werk was gedaan, en uiteindelijk kwam alles dus toch nog goed. Terwijl ik buiten rondliep om de zenuwen uit mijn lijf te krijgen, stond het gebouw van de sierbestrating te sidderen op z’n fundering. Zodra je deur binnen liep, voelde je de spanning van de kinderen. En van de ouders die zich rond de tap hadden verzameld, want het zou niet de eerste keer zijn dat Sint Niklaas een volwassene naar voren zou roepen om een liedje te zingen. Na een persoonlijk woordje van de Sint voor de kinderen, werden alle kleintjes bij elkaar geroepen op het podium om gezamenlijk een liedje te zingen *smiley met stukjes kaas in z’n oren* heel mooi hoor, echt heel mooi. Daarna kneep hij er tussenuit en bleven er een paar Pietermannen achter om de presentjes aan de kinderen uit te delen. Ik bracht hem naar een rustiger plek, zodat de beste man kon bijkomen van de drukke dag, en nam daarna nog een kijkje bij de sierbestrating *smiley die wit wegtrekt* alsof ze bigbags met pepernoten over de grond hadden uitgestrooid, wat maken die koters er toch een vreselijke bende van. Met haperende stofzuigers en vereende krachten werd de feestzaal weer teruggetoverd tot werkruimte, en konden de grote mensen, zonder gillende Rita Linnetjes tussendoor, genieten van hun kadootje: warm eten en een borrel om de hectische dag af te sluiten. Met strakke kaakjes en opengesperde ogen van de spanning, kroop ik die nacht onder de lakens.

Om zondag na het uitslapen wakker te worden in een rustig huis. Wel een verdwaald konijnenkeuteltje maar gelukkig geen pepernoten op de vloer, geen schoenen bij de kachel, geen spoor van gemorste wortel naar de voordeur, heerlijk rustig de hele dag in de badjas vieren dat het weekend is. Wat is het dan toch fijn als je behalve een konijnenkindje, verder geen klein grut in huis hebt. En met die gedachte wens ik iedereen een fijne zondag, dat iedereen er op z’n eigen manier van kan genieten.

Vlootschouw 2019 *smiley die in z’n handen wrijft* gezellige drukte wat neigt naar totale paniek.

Had ik al verteld van dat werk waar de varkentjes gewoon langs de zandbaan aan het scharrelen waren?

En dan wilden ze ook nog wel even naar het hek komen om te knuffelen. Blijft leuk om die knorries zo van dichtbij te zien.

Met een beetje regen door zandbanen heen banjeren, dan is deze bordeaux rode kleur het resultaat.

Tijdens de proefrit met de Carver in Amsterdam een ander leuk karretje gezien. De Lada Niva heeft inmiddels een cultstatus bereikt, deze staat een beetje buiten z’n comfortzone in de stad, maar gelukkig, ze zijn er dus nog wel!

Tijdens een bezoekje aan de garage, kwam ik Shirley en haar zusje tegen. Jawel, ze staan nog steeds te wachten op een nieuwe chauffeur.

Hoe komt het toch dat je steeds zo smerig word?

Het kan ermee te maken hebben, dat het de laatste tijd nogal heeft geregend. Hier zie je een bouwwerk waarbij mijn handen altijd beginnen te jeuken, lekker met een schepje door de bagger ploeteren en deltawerkjes maken, blij als een klein kind.

We rijden nog maar weinig zand naar het windmolenproject, er word ondertussen hard gebouwd aan de volgende fase: het neerzetten van de windmolens zelf. Dit zijn de wieken, dat witte Smartje wat je ervoor ziet staan is een Mercedes Vito, dan heb je een idee van de afmeting.

De machinist stapte al uit om een sleepketting tevoorschijn te toveren, maar ondanks dat de achterwielen bijna in het zand verdwijnen, kwamen we hier toch zonder hulp weer uit. Dit was op een werk waar we tweemaal haaks om moesten door de zandbaan heen, zonder sperren want dan stuur je wat krapper. Combinatie van zand en ondergrond wat lekker vochtig was (tegen het stuiven) en een grondwerker die de hele dag met het walsje heen en weer reed.

Een collega zag onderweg een Honda NSX in het wild staan *smiley die zit te glunderen in z’n tuigje* helaas, tegen de tijd dat wij erlangs reden, was deze paradijsvogel alweer gevlogen.

Een ritje naar de begraafplaats, wat bij nader inzien een ritje door het park naar de kinderboerderij bleek te zijn. Geen kinderen, wel boerderijdieren gezien. De hertjes kwamen zelfs naar het hek om geaaid te worden (of om eten te bietsen).

Gezellig knus bij de kinderboerderij. Het was nogal een mikado om de auto’s bij en langs mekaar op het werk te krijgen zodat iedereen kon schaften. De eend in de eendenvijver is trouwens niet alleen, die is van plastic.

Mooi dierenverblijf in nieuwerwetse stallen. Ook hier liep een varkentje rond, maar die bleef liever binnen waar het wat minder koud was.

Aan het mensenverblijf word nog druk gewerkt. In tegenstelling tot dieren, vinden mensen het meestal niet fijn om door de prut te banjeren.

Tijdens de tweede vlootschouw kregen we bezoek van de politie, die het steunpunt regelmatig gebruiken voor een grote controle. De nieuwe betonvloer, die nu wel schuin afloopt de goede kant op, was gestort maar nog niet vrijgegeven, dus moesten de agenten alsnog midden op het terrein in de frisse bries staan.

Eerste rondje gestrooid *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en jawel! De strooiers mogen na gedane arbeid weer op hun eigen plekje staan.

Ik had het wel kunnen zien, de andere auto was gewoon een werkauto, dit is de enige echte Pakjeswagen #5. Als je goed kijkt, zie je het gebouw erachter nog trillen door al die uitzinnige kinderen die erin zitten.